13مأموريت داشت تا حضرت و كاروانش را محاصره كرده و حركتشان را متوقّف كند و ايشان را هر جا كه هست، نگه دارد تا دستور بعدى از سوى ابن‌زياد برسد. حرّ و سربازانش تشنه و گرسنه بودند و مشك‌هاى‌شان خالى شده بود و حتى بر برخى حالت غشّ غلبه كرده بود. امام حسين (عليه السلام) به اصحاب فرمود: به ايشان آب بدهيد و روى اسب‌هاى‌شان آب بپاشيد تا خنك شوند. ظرف‌هاى‌شان را نيز از آب پُر كنيد. حضرت حتى با دست خويش مشغول سيراب كردن برخى از افراد سپاه و اسب‌هاى‌شان شدند. 1
شايد برخى بگويند اگر حضرت به ايشان آب نمى‌داد، تشنگى آنان را هلاك مى‌كرد و امام (عليه السلام) همان‌جا پيروز جنگ شده بود و شايد سرنوشت كربلا تغيير مى‌كرد و سرها بالاى نى نمى‌رفت و خانواده امام (عليه السلام) به اسارت بُرده نمى‌شد و... امّا بايد دانست كه امام حسين (عليه السلام) اعتقادى به پيروزى به قيمت زير پا گذاشتن اصول انسانى نداشت و به نظر مبارك ايشان، هدف وسيله را توجيه نمى‌كرد. در ضمن امام با انجام اين كار، مقدّمات هدايت و توبه حُرّ را فراهم كردند. اين‌جاست كه حضرت هدايت را بر پيروزى ظاهرى خويش ترجيح مى‌دهد و پيش از جسم‌ها، دل‌ها را فتح مى‌كند.
3. عنايت خاصّ به ياران
معمولاً رهبر يك جنبش و نهضت، در گرماگرم جنگ و در ميدان نبرد، عناصر زيردست خود را فراموش مى‌كند و در رسيدگى به ايشان و جويا شدن از احوالشان اهمال مى‌كند و به كارهاى ديگرى كه به نظرش مهمتر است و در اولويت قرار دارد، رسيدگى مى‌كند و نهايتاً مراقب اقوام و