80
شجرۀ طيبه
خاندان طاووس يا آل طاووس و يا بنى طاووس يكى از شريف ترين و مشهورترين خاندان‌هاى دينى، علمى و اجتماعى حله بوده اند. اصل آنان از مدينه النبى است و به اين ديار، كوچ كرده اند. سادات آل طاووس، علاوه بر موقعيت علمى و معنوى، در عراق از پايگاه سياسى مهمى برخوردار بوده اند. اين دودمان بزرگ از جانب پدر به حضرت امام حسن مجتبى (ع) و از سوى مادر به امام زين العابدين (ع) مى‌رسند؛ زيرا ام كلثوم، دختر والا گهر امام چهارم، مادر سليمان بن داوود، فرزند حسن مثنى، جد اعلاى آنان مى‌باشد و حسن مثنى كه در قيام كربلا جانباز گرديد و در مدينه به شهادت رسيد، فرزند برومند امام مجتبى (ع) مى‌باشد.
نياى بزرگ اين طايفۀ‌ى علوى، سيد محمد، مشهور به طاووس، فرزند اسحاق، فرزند حسن، فرزند محمد، فرزند سليمان، فرزند داوود و او فرزند حسن مثنى است و به دليل حسن وجه، به طاووس ملقب شد و فرزندان و تبارش بعد از اقامت در عتبات عراق، به آل طاووس شهرت يافتند. بزرگان اين خاندان علاوه بر مراتب دانش و تقوا، به دليل پيوستگى به خاندان طهارت، از دوران اقامت در مدينه و بعد از آن در حله، مصر، كربلا و نجف اشرف، نقيب الاشراف و نقيب النقبا بوده اند و دراين سمت بر امور سادات و علويان نظارت داشته، مسائل و مشكلات آنان را حل و فصل مى‌كرده اند. 1
اسحاق كه نامش در سلسله نسب آل طاووس، پرتو افشانى دارد، سيدى بزرگوار، وارسته و اهل عبادت و تهجد بوده است و جد چهارم وى، داوود، نوادۀ حضرت امام حسن مجتبى (ع) ،