142محمدهاشم عطيه (1303 - 1373 ه) اديب و نويسنده‌اى مصرى تبار است كه سمت استادى را در دارالعلوم قاهره بر عهده داشت. عطيه، سفرى به نجف اشرف داشت و پس از آن قصيده‌اى در مدح نجف، اميرمومنان (ع) و اهالى اين شهر سرود. متن ذيل، تصويرى از نجف اشرف از اين انديشمند مصرى است.
در روزهاى اقامتم در بغداد، به خانۀ دوست قديمى‌ام آمد ورفت داشتم. در اين ميان، با سيدى نجفى به نام سيد صالح شمس كه عضو يكى از خانواده‌هاى ريشه دار نجف بود، آشنا شدم. او گاهى از اوصاف نجفى‌ها، مانند توانايى ايشان در شعرسرايى و تشويق فرزندان و كودكان به يادگيرى و تحصيل علوم ادبى - عربى، برايم سخن مى‌گفت. او مى‌گفت: بايد كربلا و نجف را از نزديك ببينى؛ البته من نيز به زيارت حرم اميرمومنان و امام حسين (عليهما السلام) مشتاق بودم.
بعد از ظهر پنج‌شنبه‌اى بود كه قرار شد با سيد شمس، به نجف برويم. او با شوخى مى‌گفت: امروز نجفى‌ها را با رفتن خود به نجف، غافلگير مى‌كنيم.
در مسير حركت به سوى نجف اشرف، به محلّى رسيديم كه شعبه‌هايى از فرات به مزارع و باغ‌ها و نخلستان‌ها سرازير مى‌شد. ديدن اين منظره‌ها، مرا به ياد صحنه‌اى در مصر انداخت؛ آن روزهايى كه نيل، پر شور بود.