36واژه «فرات» در ادبيات شيعه، قداستى ويژه دارد و به عنوان اسم و وصف، فراوان به كار رفته است: آب فرات؛ رودخانه فرات؛ غسل در آب فرات؛ نوشيدن از آب فرات.
استشفاء به آب فرات، از مباحثى است كه بسيار در كتب حديثى، فقهى و تاريخى شيعه مطرح شده است.
فرات در در قرآن
واژه «فرات» به معناى وصفى - نه اسمى - سه بار در قرآن كريم در سوره‌هاى فرقان: 53؛ فاطر: 12 و مرسلات: 27 به معناى شيرين و خوش‌گوار به كار رفته است.
در دو مورد اول، فرات صفتِ «بحر» و «دريا» و در مورد سوم، صفت «آب» است.
در دو مورد، واژه فرات در كنار واژه عذاب و شيرين قرار گرفته است.
در يك مورد، قرآن از آميختن دو درياى شور و شيرين سخن مى‌گويد.
در مورد ديگر به قابل مقايسه نبودن اين دو گونه دريا اشاره دارد.
در آخرين مورد، در سوره مرسلات، آيه 27 از لطف الهى در ايجاد زمين كه ظرف زندگى و مرگ انسان و جايگاه تأمين نيازهاى اوست ياد مى‌كند و مى‌فرمايد: (وَجَعَلْنَا فِيهَا رَوَاسِى شَامِخَاتٍ وَأَسْقَينَاكُمْ مَاءً فُرَاتًا) ؛ و در آن كوه‌هاى استوار و بلند قرار داديم و به شما آبى فرات و گوارا بخشيديم.
ابوسعيد اسكافى در حديثى از حضرت باقر العلوم (عليه السلام) نقل كرده كه آن بزرگوار فرموده است: