219حقاً نمى‌دانم اين موسوعه مزارات را بر آستان چه كسى تقديم مى‌كنم؛ به كسانى كه نگاه بر مزار آنان، سرمۀ ديدگان مردم است و حق در بارگاهشان براى بشريت مى‌درخشد؛ پيامبران يا امامان، چه آنها كه مشاهد و مزارات پاكشان با تيشه حكومت‌هاى خيبرى و كينه‌هاى وهابى‌گرى ويران و بى‌نشان گرديد، يا به او كه مخفيانه دفن شد و قبرش ناپيداست و اين‌گونه دفن شدن، سندى بر دشمنان گرديد كه مصداق حديث نبوى «مَن أحبّها و آذاها» را مجسّم كردند؛ اين اثر را به روح بلند كسى اهدا كنم كه به «قتلوه صبراً» او را كشتند و پيكر شريف و سينه و پشت پاكش را با سمّ ستوران درهم كوبيدند و شگفت نيست كه على أعلى عزايش را بزرگ دارد؛ و خداوند در تربت او شفا قرار دهد و در زير قبه‌اش دعا را مستجاب فرمايد و اشتياق زيارت قبرش را در قلوب شيفتگانش قرار داد تا شب و روز در عزاى او اشك ريزند. يا اين اثر را به آن عزيزى اهدا كنم كه سال‌هاست از چشم‌ها پنهان گشته و بيت‌الله و مقام ابراهيم در انتظار آشكار شدن اويند؛ او كه هر سال در موسم حج حضور مى‌يابد و در عرفات وقوف مى‌كند و بر دعاى مؤمنان، آمين مى‌گويد. او كه شايسته‌ترين فرد نسبت به ابراهيم و همه مؤمنان تاريخ است. حقا نمى‌دانم اين موسوعه را به چه كسانى بايد تقديم كرد.
محقق گران‌قدر در اهدائيه كتاب، رنج‌نامه تشيع و در مقدمه آن، استدلال‌هاى قرآنى و حديثى متعددى درباره ضرورت بزرگداشت مشاهد و مزارات و زيارت اهل‌بيت: آورده است كه خوانندگان را به اصل كتاب ارجاع مى‌دهيم.