122اين، معنايى است لطيف و بى‌عيب كه ذوق سليم آن را مى‌پذيرد و بيان و توضيحش به ذوق و قريحه‌اى لطيف و نازك‌انديش نياز دارد؛ بيانى كه از وضع و ساختار اين رساله بيرون است. اما آنچه در ذهن عامه مردم است كه بلاء را همان چيزى مى‌دانند كه به آن مبتلا مى‌شوند، مثل بيمارى و از دست دادن دوستان و زخم يا مضرات دنيايى و مانند آن، با توجه به اين معنا، سخن امام (عليه السلام) يعنى كربلا سرزمين غم و اندوه است، نه زمين شادى و سرور، و هركس براى زيارت به اين مكان وارد شود، بلا و مصيبت و آسيب خواهد ديد. اين معنا از طرز و مسير عبارت به دور است و با آن همخوانى ندارد.
مؤيد سخن ما، گفته دينورى در «اخبار الطوال» است كه مى‌گويد:
پس حر بن يزيد با حسين (عليه السلام) همراه شد تا به كربلا رسيدند. حرّ و اصحابش حسين (عليه السلام) را از حركت بازداشتند و متوقف كردند. حرّ گفت: «همين‌جا فرود آى، كه فرات نيز نزديك توست.» حسين (عليه السلام) فرمود: «نام اين مكان چيست؟» گفتند: كربلا. فرمود: «داراى غم و اندوه. پدرم هنگام رفتن به صفين، در حالى كه من نيز با او بودم، از اين مكان عبور مى‌كرد. پس ايستاد و از نام آن پرسيد. نامش را به آن حضرت گفتند. فرمود: «اين‌جا فرودگاه كاروان ايشان است. اين‌جا خون‌هاشان بر زمين مى‌ريزد» . در اين باره از وى پرسيد؛ فرمود: «بار و توشه‌اى متعلق به خاندان محمد، در اين‌جا فرود مى‌آيد» . 1
روايات متعددى، به همين مضمون، از امير مؤمنان على (عليه السلام) و امام حسين (عليه السلام) نقل شده است.