107حموى و ديگران گفته‌اند: «طَفّ» به هر سرزمين عرب كه مرتفع و مشرف بر ريف عراق باشد، گفته مى‌شود. «ريف» زمين سرسبز و كشتزار را گويند. به ساحل فرات نيز «طَفّ فرات» مى‌گويند. همچنين نام منطقه‌اى در اطراف كوفه است؛ بر سر راه خشكى كه شهادت حسين (عليه السلام) در آن‌جا رخ داده است. اين موضع، زمينى بى‌آب و علف و نزديك به زمين‌هاى زراعتى بوده كه چند چشمه آب همچون چشمه «صِيْد» ، «قُطقُطانيه» ، «رُهَيْمَه» و «عين الجمل» را در خود جاى داده و متعلق به مرزبانان و محافظان اسلحه‌خانه‌هاى نزديك خندق سابور بوده است. 1
«الغاضريه» : در «مراصد الاطلاع» گفته شده آبادى‌اى بوده در اطراف كوفه، نزديك به كربلا. 2
«العَقْر» : در «مراصد الاطلاع» آمده است: مِلك و زمينى كه پشتوانه اهل يك آبادى و قريه است. زمين‌هايى بدين عنوان، در چند منطقه وجود دارد. از جمله «عقر بابل» در نزديكى كربلا، كه از نواحى كوفه به شمار مى‌آيد. 3
اما سخن امام (عليه السلام) كه فرمود: «خداوندا! پناه مى‌برم به تو از عَقْر» . در «مجمع» گويد: عَقَرَهُ؛ يعنى او را زخمى و مجروح ساخت، و در نفرين بر انسان مى‌گويند: «وَ عَقْراً و حَلْقاً» ؛ يعنى خداوند بدنش را مجروح سازد و گلويش را به درد آورد، و چون پاهاى شتر را با شمشير بزنند و قلم كنند، گويند: شتر را با شمشير، «عقر» كرد.
سخن امام (عليه السلام) البته از باب شگون بد زدن نيست؛ بلكه به جهت تناسب و هماهنگى ميان اسم و صاحب اسم است، و اين مكانى است وسيع و پردامنه. نمونه‌اش سخن