105از اصحاب و بستگان، پانصد نفر سواره بودند و صد نفر پياده» . 1
پس حرّ بن يزيد با هزار سوار، خود را به حسين (عليه السلام) رساند و به موازات وى منزل كرد. بنابر تصريح تواريخ، امام حسين (عليه السلام) پس از فرود آمدن در سرزمين كربلا، فرزندان و برادران و خانواده‌اش را گرد آورد. نگاهش را متوجه ايشان كرد و ساعتى گريست و آن‌گاه فرمود: «خداوندا! ما خاندان پيامبر تو، محمد (صلى الله عليه و آله) هستيم. ما را آشفته و مطرود ساخته‌اند و از حرم جدمان بيرون رانده‌اند و بنى‌اميه بر ما ستم روا داشته‌اند. خداوندا! حق ما را بستان و بر ستمگران پيروزى‌مان بخش» .
از سخنان سيد بن طاووس و علامه مجلسى چنين برمى‌آيد كه اين اجتماع، پيش از فرود آمدن در كربلا بوده است. البته مشهور، همان است كه نقل كرديم. سيد بن طاووس گويد:
حسين (عليه السلام) در ميان اصحابش به سخنرانى ايستاد و فرمود: «بى‌شك حادثه‌اى برايمان پيش آمده. . .» .
در باب خطبه‌ها گذشت كه اين خطبه در شب عاشورا ايراد شده است. 2
در «بحارالانوار» آمده است:
آن‌گاه امام حسين (عليه السلام) دوات و كاغذ طلبيد و براى بزرگان كوفه كه هم‌رأى او بودند، نامه‌اى نگاشت. . . پس نامه را به هم پيچيد و مهر نهاد و به قيس بن مسهر صيداوى سپرد.
اين سخن، از چند جهت، دور از واقع است و ما در