84و من به دنبالش به راه افتادم. مردم را با تندى كنار مى‌زدم و بى‌آن‌كه چشم از آن جوان بردارم، به سرعت حركت مى‌كردم.
با اين‌كه آرام قدم برمى‌داشت و من به سرعت در پى‌اش مى‌دويدم، اما هيچ به او نمى‌رسيدم. تا به جايى رسيد كه جز من و او كس ديگرى نبود. درنگى كرد و به من فرمود: «آنچه با خود دارى، به من ده.» نامه را تقديم كردم. بى‌آن‌كه آن را بخواند، فرمود: «به او بگو كه در اين بيمارى هيچ ترسى برايش نيست. مرگ او پس از سى سال فرا خواهد رسيد.» آن‌گاه در حالى كه به شدت مى‌لرزيدم و بى‌حركت ايستاده بودم، مرا به حال خود رها كرد و رفت.
ابوالقاسم بن قولويه گويد: ابن‌هشام همين جمله را از امام زمان (عج) به من خبر داد.
ابن‌قولويه در سال 369 هجرى بيمار شد و مى‌دانست در اين سال رحلت خواهد كرد؛ پس شروع به تجهيز و فراهم نمودن مقدمات خاكسپارى خويش كرد و وصيت خود را نوشت. به او گفتند: اين همه ترس از مرگ چيست؟ اميدواريم كه خداوند تفضل فرمايد و سلامتت را بازگرداند. نگران مباش. پاسخ داد: «اين همان سالى است كه دلواپسش بودم.» و در همان سال از دنيا رفت. 1سال درگذشت ابن‌قولويه را هم 368 گفته‌اند و هم 369 كه با توجه به نقل قطب راوندى در الخرائج، تاريخ دوم درست‌تر مى‌نمايد.
در اين‌كه ابن‌قولويه در رواق كاظمين و در جوار تربت مقدس امام موسى بن جعفر و امام جواد (عليهما السلام) دفن شده، كسى شك و ترديد ندارد؛ جز عبدالله افندى، صاحب «رياض العلماء» كه مدفن وى را در قم دانسته است. بى‌شك وى ميان قبر پدر و پسر را اشتباه كرده و مطلب بسيار روشنى را به ترديد در هم آميخته است.
كامل الزيارات
كامل الزيارات
تنها كتاب برجاى مانده از تأليفات پرشمار ابن‌قولويه، كتاب شريف و جاودانه «كامل الزيارات» است. كتابى مرجع كه سرچشمه بسيارى نقل‌ها در كتب حديثى مى‌باشد و محدثين پيوسته آن را پيش چشم داشته، از آن به فراوانى بهره برده‌اند. توجه خاص فقها به «كامل الزيارات» مثال زدنى است و براى روايات و سندهاى آن اهميت ويژه قائلند؛ به گونه‌اى كه هر گاه درباره فردى از جهت وثاقت گفت‌وگو شود، اگر نام آن شخص را در اَسناد اين