376و سنى در اين منطقه مدفونند و اين نشان دهنده عنايت عده
اى از دانشمندان اهل تسنن به تبرك داشتن و منور بودن اين مكان و التفات به بركات نازل بر مدفونين اين منطقه است. همچنين افراد مدفون در اين مكان مقدس و ساير امكنه مقدسه نيز گاه با وصيت و گاه بى‌وصيت در اين نقطه نورانى از عالم خاك دفن شده‌اند .
وانهادن نام عده‌اى از علما و شخصيت‌هاى شيعى درگذشته در قرن چهارم و مدفون در كاظميه، از نقايص اين بخش از مقاله و بلكه ساير بخش‌هاست. در قرن پنجم 9 تن را ياد مى‌كند كه دومين نفر علامه محقق شيخ مفيد است. در قرن بعدى بيش از 40 تن را نام برده و براى برخى ادبا و شاعران، نمونه‌ها و شواهدى از اشعار را نيز آورده است.
مصطفى جواد بيش از 60 شخصيت مدفون در كاظميه را در بخش مختص به درگذشتگان قرن هفتم معرفى مى‌كند كه از همه مشهورتر، خواجه نصيرالدين طوسى است؛ همان كه از ويرانى تمدن اسلامى در اثر حمله مغول جلوگيرى كرد و خود بر بناى آن افزود و مشعل دار علم و دانش در دوره توحش و نوزايى اروپا بود. جرجى زيدان مسيحى در كتاب «آداب اللغة العربيه» پيرامون جنبش روشنگرانه علمى خواجه نصير مى‌نويسد:
زَها العلمُ فى بلاد المغول على يد هذا الفارسى، كأنه قبسٌ منير فى ظلمةٍ مدلهمة؛ يعنى دانش در دوران تاريك حمله مغول، به دست اين شخصيت ايرانى شكوفا شد؛ گويى خواجه نصير طوسى چونان مشعلى نورانى در يك تاريكى دهشتناك بود.
خواجه نصيرالدين طوسى در اواخر زندگى وصيت كرد كه وى را پس از مرگ در كاظميه دفن كنند. زمانى كه از فضل دفن در نجف يا كربلا سخن گفتند، فرمود: «من حيا مى‌كنم پس از مدت‌هاى مديد بهره‌ورى از فيوضات اين آستان مقدس، به جاى ديگر بروم» و امر نمود تا بر روى قبر وى اين آيه شريفه را بنويسند: (و كلبهم باسط ذراعيه بالوصيد) . براى زائران عتبه كاظميه، شايسته و بايسته است كه پس از زيارت امامين كاظمين (عليهم السلام) با طهارت قلب و اخلاص تام، مزار مقدس امثال خواجه نصير، ابن قولويه و شيخ مفيد را زيارت كنند؛ كسانى كه پس از ائمه اطهار، از بارزترين مصاديق «علماء امتى افضل من انبياء بني‌إسرائيل» هستند و نه تنها از مشاهير و افتخارآفرينان عالم تشيع و جهان اسلام كه بى‌ترديد از مفاخر تاريخ بشر به شمار مى‌روند.