42«اللّهُمَّ اِنَّ قُلُوبَ الْمُخْبِتينَ اِلَيْكَ والِهَة» .
اين بخش از زيارت امين‌الله, در بردارنده بهترين و پرمعناترين مضامين است. زائر اينك در اوج قله معرفت قرار گرفته و در برابر عظمت آفريدگار عالم, با شگفتى و حيرت و خاضعانه عرضه مى‌دارد كه خدايا! دل‌هاى آنان كه در برابر عظمت و جلال تو خاضعند, نسبت به وجودت غرق شگفتى است.
در ذات و كنه حضرت حق نبايد انديشه كرد كه جز حيرت و بهت، چيزى عايد نمى‌گردد؛ بلكه بايد با انديشه در اسماء و صفات و آثارش او را شناخت. البته اين حيرت, حيرتى شورافكن و ممدوح است و چنان‌كه گفته‌اند، نام مقدس الله در اصل «اله» بوده و اله به معناى «ماءلوه» يعنى معبود يا متحيرفيه است. ماءلوه بودن خداى سبحان از آن روست كه همه عقل‌ها و دل‌ها درباره آن ذات اقدس، متحير و سرگردانند. حضرت امام سجاد (عليه السلام) در زيارت امين‌الله به خداى سبحان عرض مى‌كند: بار خدايا! دل‌هاى خاشعان و خداترسان، واله و حيران توست: «اللهم ان قلوب المخبتين اليك والهة» .
تحير در ذات حق تعالى، تحيرى ممدوح و زيباست. تحير و سرگشتگى براى انسان راه نپيموده، رنج‌آور و براى سالك به مقصد رسيده, شيرين و لذت‌بخش است. تحير انسان به مقصد نرسيده، مانند تحير رهگذر تشنه‌اى است كه در دامنه كوه سرگردان است و به چشمه‌هاى آب كوهستان دسترسى ندارد؛ اما تحير سالك واصل همانند تحير ره‌پويى است كه با راهنمايى آشناى راه، چشمه‌ساران كوهستان را يافته، با مشاهده چشمه‌هاى فراوان، متحير مانده كه از كدام چشمه بنوشد و تن تب‌زده از عطش خود را به كدامين چشمه بسپارد. 1اين تحير شورانگيز، ويژه ره‌يافتگان و واصلان است؛ از اين رو رسول اكرم (صلى الله عليه و آله) در مناجات خود با خداى سبحان عرضه مى‌داشت: بارخدايا! تحيرم را درباره ذات خودت افزون كن: «ربّ زدنى فيك تحيرا» و اين همان تحير ره‌يافتگان و واصلان است كه در حيرتند از كدام نام خداى سبحان تبرك جويند و از كدامين چشمه‌سار زلال فيض الهى بنوشند. 2