18در مريدان اين انسان كامل، همه اعتباريات رنگ باخته و بزرگان علم، فقه، ادب، اخلاق، حماسه و جهاد و اجتهاد، ايثار و تعبد، تعقل، برهان و عرفان، فكر و ذكر و. . . چون زينب كبرى (رحمه الله) ، حضرت زين‌العابدين (ع) و مجاهدان مهاجرى چون عباس بن على، على‌اكبر، قاسم بن الحسن، على اصغر (عليهم السلام) تا حبيب بن مظاهر، مسلم بن عوسجه، زهير بن قين، وهب، جون و شخصيت‌هايى از سلاله حسين (ع) چون فاطمه ثانى و سكينه خاتون وجود دارند كه اهل حكمت، معرفت، ادب و فقاهت و سلوك باطنى‌اند و حضور و ظهور سالكانى چنين، معيارهايى شايسته و بايسته در آسيب‌شناسى رابطه «مريد و مرادى» و «شاگرد و استادى» در ساحت سلوك عرفانى خواهد بود كه سنت قولى و فعلى و سيره علمى و عملى امامان معصومند تا عرفان اصيل اسلامى در اين زمينه نيز بدون ميزان و معيار نباشد. امام حسين (ع) فرمود:
«رضى‌الله والله رضانا اهل‌البيت» .
1
نتيجه گيرى
كربلا ظهور عشق ربانى و عاشورا تبلور عشق رحمانى است كه با عقل عجين بوده و برهان و عرفان در اين عشق صادق و صائب جمع سالم شده‌اند. در عشق عاشورايى با الغاى جنسيت مواجهيم؛ چه اين‌كه امام عشق حسين بن على (ع) و مأموم عشق زينب كبرى (رحمه الله) است و رابطه عاشق و معشوق، امام و مأموم، مراد و مريد در اين عشق ناب، معنا و مبناى خاصى يافته و در حقيقت بايسته است گفته شود كه كربلا آيينه عشق است و هركس خواهان نگاه به عشق خويش است و طالب تأويل عشق خود، به اين آيينه بنگرد تا راستى يا ناراستى عشق خود را دريابد و به اصلاح يا احياى عشق فطرى و الهى خويش بپردازد. عشق عاشورايى است كه عرفان نظرى و عملى يا تعليمى و تربيتى را تفسير كرده و در معرض ديده ظاهر و باطن نهاده است؛ پس بر ماست كه با عشق عاشورايى زندگى كرده و حيات طيبه را تحصيل نماييم.