140فرماندهى «عبدالله بن عامر» به انبار فرستاده بود تا پس از آرايش نظامى و بررسى تاكتيكى، از آن‌جا به مدائن بروند. به همين دليل امام در ساباطِ مدائن فرود آمد تا با بسيج نيروها جلوى توطئه سپاه معاويه را بگيرد، اما با پراكندگى سپاه و خيانت فرماندهان روبه‌رو شد. 1
انبار، مركز حكم‌رانى عباسيان
اگرچه در اين دوران، بغداد بزرگ‌ترين شهر عراق بود، ولى يك قرن پيش از آن‌كه اين سلسله روى كار آيد، مسلمانان بعد از فتح عراق، سه شهر بزرگ واسط، كوفه و بصره را ساختند. اين سه شهر تا چندين قرن آبادى و رونق داشت و با شهر انبار كه در ساحل فرات و با بغداد در يك عرض جغرافيايى بود، بزرگ‌ترين و پرجمعيت‌ترين شهرهاى عراق را در دوره عباسى تشكيل مى‌دادند. در شمال اين سرزمين آبرفتى و رسوبى، سرزمين سخت و سنگلاخى بين النهرين عليا قرار داشت كه در گذشته به آن نينوا مى‌گفتند. 2
پس از كشته شدن «ابراهيم امام» ، ابومسلم خراسانى (داعى عباسيان) با لشكر خراسان روى به عراق آورد و در دوازدهم ربيع‌الثانى 132 هجرى برادر ابراهيم امام را كه «عبدالله سفاح» (يعنى خون‌ريز) لقب داشت، بر مسند خلافت نشاند. سفاح تمام مناطقى را كه امويان در اختيار داشتند، به دست آورد. 3فاصله زمانى ميان بيعت با سفاح براى خلافت و كشته شدن مروان حمار، آخرين فرمانرواى اموى حدود نه ماه بود كه تمام آن در سال 132 هجرى سپرى شد. بنابراين، اين تاريخ هم زمان سقوط بنى‌اميه است و هم تاريخ روى كار آمدن بنى‌عباس. ابوالعباس سفاح با وجود اقتدارى كه داشت، موفق نشد در كوفه كه كانون شيعيان بود، زندگى كند؛ به همين دليل مقر فرمانروايى خود را به شهر انبار، در كنار رود فرات انتقال داد و اين شهر را كه يكى از خسروان ايران بنا نهاده بود، نوسازى كرد و در آن كاخى باشكوه برپا ساخت و آن را با انتساب به نياى خود هاشم بن عبد مناف، «هاشميه» ناميد تا پيوستگى خاندان خود را به دودمان هاشمى كه همان نياكان رسول اكرم (ص) بودند، به اثبات رساند و در واقع درصدد بود تا با اين كار، توجه مسلمانان را به سوى خود جلب كند. 4«ابوسلمه حفص بن سليمان خلال» از قبيله همْدان كه براى روى كار آمدن عباسيان تلاش بسيارى كرد و خون‌هاى زيادى ريخت، به عنوان اولين وزير دولت بنى‌عباس تعيين شد و در اين شهر استقرار يافت. 5