80
شيخ محمدتقى شيرازى» عليه حاكمان انگليسى عراق ترتيب دادند و در همان روز اول، حاكم انگليسى «كاپيتان مارشال» را به قتل رساندند. پس از مدتى، انگليسى‌ها انتقام سختى از اهل نجف گرفتند؛ تعدادى از انقلابى‌ها را اعدام و تعدادى بالغ بر صدوهفت نفر را نفى بلد كردند.
دو تن از علمايى كه محكوم به نفى بلد به هند شدند «سيد محمدعلى بحرالعلوم» و «شيخ محمدجواد جزائرى» بودند. پس از فروكش كردن آتش انقلاب، تعدادى از سربازان هندى كه به زور انگليس با عراقى‌ها مى‌جنگيدند، با خانواده‌هاى نجفى وصلت كردند و حتى تعدادى در عراق ماندند و به هند بازنگشتند. امروزه تعدادى از روستاهاى بخش فرات مركزى عراق حاصل تلاش و كار و ساخت‌وساز اين هندى‌هاست. انگليسى‌ها با انقلابيون نجفى دستگير شده، رفتار بسيار خشن و اهانت‌آميزى داشتند و آنها را در يكى از كاروان‌سراهاى دور افتاده كوفه زندانى كرده بودند. يكى از اين اسرا «سيد محمدرضا صافى» (متوفاى 1361 قمرى) برادر شاعر معروف «احمد صافى نجفى» است. وى در انقلاب 1920 ميلادى مشاركت فعال داشت.
علامه «شيخ حبيب شعبانى» در سال 1290 قمرى به هند رفت و از مراجع دينى شيعه در هند گرديد و در سال 1336 قمرى درگذشت. «شيخ عبدالحسين اعم» يكى از مهاجرين به هند بود و كتابى به نام «رحلة اعسمية فى الديار الهندية» نوشت كه در سال 1946 ميلادى در بمبئى به چاپ رسيد.
مهاجرت هندى‌ها به نجف نيز در دو قرن نوزدهم و بيستم افزايش يافت. بسيارى از اين مهاجران، طلاب هندى بودند كه به درجات عالى و كمال علمى رسيدند و به مرحله گرفتن اجازات روايى و اجتهادى نائل آمدند و پس از مدتى به هند بازگشتند و نهضت‌هاى علمى در نقاط مختلف هند پديد آوردند. يكى از مهم‌ترين اين شخصيت‌ها جناب «سيد دلدار على» بود كه نقش مهمى در برپايى دولت شيعى در هند داشت و منشأ بسيارى از اصلاحات فكرى و فرهنگى در هند شد. او تأليفات فراوانى از خود به جاى گذاشت.
آل هندى در نجف
«ميرشجاعت على» اولين شخص هندى بود كه به نجف آمد. او در سال 1800