66كه تقديم خوانندگان عزيز مى‌شود.
در زيارت امام حسين (ع) به‌ويژه در زيارت‌هاى مخصوصه ايشان، نكته‌هاى خاصى هست كه مى‌توان آن را ويژه و استثنايى شمرد؛ در نگاه حضرت‌عالى، حكمت زيارت امام حسين (ع) چيست؟
درباره زيارت حضرت سيدالشهدا (ع) بهترين كتابى كه مجموعه زيارات را تدوين نموده، كتاب «كامل الزيارات» از ابن‌قولويه است كه در اين كتاب، ابواب متعددى درباره زيارت آن حضرت را بيان كرده است.
اولا، زيارت آن حضرت داراى ثواب‌هاى عظيم است. در روايات، اولين چيزى كه در زيارت ايشان معتبر است، قصد غربت كامل است. در اين كتاب، روايتى از امام جعفر صادق (ع) نقل شده است كه مى‌فرمايند:
«مَنْ زَارَ الْحُسَينَ احْتِسَاباً لَا أَشَراً وَ لَا بَطَراً» ؛ كسى كه به زيارت حسين (ع) برود، اگر در حالت قصد غربت باشد نه براى خودنمايى و نه براى جهات ديگر، «وَ لَا رِياءً وَ لَا سُمْعَةً مُحِّصَتْ عَنْهُ ذُنُوبُهُ» ؛ تمام گناهانش بخشيده مى‌شود «كَمَا يمَحَّصُ الثَّوْبُ فِى الْمَاءِ» ؛ همان‌گونه كه لباس چركى را در آب بيندازيد و تمام كثافات از بين برود. اين را امام از باب تشبيه بيان مى‌فرمايند. «فَلَا يبْقَى عَلَيهِ دَنَسٌ» ؛ هيچ‌گناهى براى او باقى نمى‌ماند «وَ يكْتَبُ لَهُ بِكُلِّ خُطْوَةٍ حَجَّةٌ» و به هر گامى كه برمى‌دارد، ثواب يك حج «وَ كُلَّمَا رَفَعَ قَدَماً عُمْرَةٌ» و هر قدمى كه برمى‌دارد، يك عمره براى او نوشته مى‌شود.