171شمس» است در موضعى كه‌آفتاب به جهت نماز على (ع) به التماس رسول خدا (ص) برگشته بود، و ديگر «مناره سر على» . در ]ميان] عوام شهرت دارد كه اگر بر آن رفته گويى: «به حق على بجنب» در حركت مى‌آيد. براين سخن، وثوقى نيست، اما حركت كردن آن جسم عظيم مسلم است؛ زيرا كه از ثقات شنيدم كه در وقت حركت، پاى منار ايستاده، شاخصى بر سر حد سايه آن نصب كرده بودند. دو زرع سايه پس و پيش مى‌شد!
ديگر مزار عقيل بن ابى‌طالب برادر [حضرت] على (ع) . روز ديگر در اثناى راه، مقبره ذوالكفل نبى و موضعى مشهور به مقام صاحب الزمان (عج) را متصل حصار نجف زيارت كرده، از جانب وادى‌السلام وارد شهر شدم.
آن‌گاه ميرزا ابوطالب به وصف سرزمين مقدس و مبارك نجف مى‌پردازند:
زمين اطراف نجف با ريگ آميخته، بسيار مسطح، دل‌گشا و بافضاست. بوته‌هاى خُرد از گل‌هاى خودروى الوان در آن مى‌رويد. نظير زمين نجف در اين باب، جايى نديدم. دور شهر نجف حصار با بروج مستحكم است؛ خندق نداشت. عمارت روضه نجف از گنبد، صحن و بيوتات و در دروازه‌ها كامل و مرتب است. گنبد و دو منار اطراف ]آن] از خشت طلا به معمارى اخلاص نادر شاه ]افشار] تعمير يافته ]است]. اندرون گنبد و ديواره‌هاى بيوتات و دروازه‌ها، تمام كاشى‌كارى است، اما نه به خوبى طرز و نقش كاشى كربلا. در پيش گنبد، صفۀ بسيار وسيع خوش‌نما بزرگ‌تر از صفه كربلا ساخته‌اند. ابواب گنبد و صندوق مبارك از نقره است. با آن كه اكثر اسباب كارآمدنى و قيمتى اين روضه در ]شهر] كاظمين محفوظ است، هنوز چلچراغ‌ها و فانوس‌ها و نقره‌آلات بسيار دارد.
بعد فراغ زيارت على (ع) رو به يك گوشه كرده، زيارت ]امام] حسين (ع) مى‌خوانند؛ زيرا كه گمان مى‌كنند حضرت زين‌العابدين (ع) بعد معاودت از شام، سر مبارك را در آن جا دفن كرده ]است]. بعد فراغ اين زيارت، پايين صندوق رفته، زيارت آدم و نوح (ع) مى‌خوانند. قبر آن دو نبى در آن‌جاست. بيرون گنبد