113آن حضرت برخواستند و يزيد نتوانست او را از از مدينه خارج كند. بنابراين فرض، مى‌توان گفت كه آن حضرت تا پايان عمر در مدينه ماند و در همان‌جا از دنيا رفت. 1محمد راجى كناس نيز ضمن تأييد اين نظر مى‌نويسد: «والصحيح أنها دفنت فى المدينه، حيث ترقد أمهات المؤمنين فى البقيع» . 2
و نيز نويسنده «ناسخ التواريخ» پس از نقل آراى گوناگون مى‌نويسد: «آنچه صحيح مى‌نمايد اين است كه حضرت زينب (س) پس از بازگشت به مدينه طيبه، وفات كرده و در مدينه مدفون است» . 3
اشكال مهمى كه به اين قول وارد است، اين است كه اگر حضرت در بقيع دفن شده باشد، با توجه به شخصيت و عظمت مقامش بايد تاريخ و محل دفنش مشخص باشد؛ در حالى كه چنين نيست و در هيچ يك از كتب تاريخ مدينه و مزارات آن، نامى از محل قبر او به ميان نيامده است؛ با اين‌كه نام زنانى با شأن پايين‌تر از ايشان آمده و در كتب تاريخ مدينه ثبت شده است؛ مانند حليمه سعديه كه از جهات مختلف قابل مقايسه با حضرت زينب (س) نيست. ابوزيد عمر بن شبه نميرى (173 - 262 ق) در كتاب «تاريخ المدينۀ المنوره» نام عده‌اى از اصحاب مدفون در بقيع را ذكر كرده، اما نامى از آن حضرت به ميان نياورده است. مسعودى در شرح حال امام حسن مجتبى (ع) مى‌نويسد:
حسن بن على در كنار قبر مادرش فاطمه (س) به خاك سپرده شد و در اين قبرستان (بقيع) تا اين زمان سنگى است كه روى آن چنين نوشته شده است: «الحمد لله مبيد الأمم و محيى الرمم، هذا قبر فاطمۀ بنت رسول الله صلّى الله عليه و سلّم، سيدۀ نساء العالمين والحسن بن على بن أبى‌طالب، و على بن الحسين بن على، و محمد بن على، و جعفر بن محمد، رضوان الله عليهم أجمعين» . 4
و اين، نشان مى‌دهد كه قبر آن بزرگوار در قرن چهارم، يعنى تا عصر مسعودى، مشخص بوده و اگر قبر حضرت زينب (س) در بقيع واقع شده بود، نامش روى قبر نوشته شده و دست‌كم تا زمان مسعودى باقى مانده بود.