94
بارگاه ميثم
امام على (ع) خطاب به ميثم تمّار:
«اى ميثم، تو (در بهشت) با من و در درجۀ من خواهى بود»
حيد الجد/ محمد على خوشنويس
سال‌ها پس از بيعت عمومى غديرخم كه در 18 ذى‌حجّۀ سال دهم هجرت انجام شد و گروهى از سرِ حقد و كينه آن را انكار كردند و دسته‌اى ناديده‌اش گرفتند، اكنون مسلمانان به خانۀ امام على بن ابى‌طالب (ع) هجوم آورده‌اند تا به عنوان خليفۀ پيامبر خدا (ص) با او بيعت كنند. آرى، اين مردم، پس از آن كه سلطۀ ديگران را تجربه كردند و در آن شكست‌هايى بس بزرگ متحمّل شدند، باز پيرامون آن حضرت گرد آمده‌اند. . .
على (ع) با بى‌ميلى و كراهت خلافت را پذيرفت، ليكن با خود عهد كرد كه يارانى خالص، مؤمن و داراى اوصافى ويژه برگزيند تا پس از آماده سازى و وارد نمودن آن‌ها به جامعۀ اسلامى، بتواند نقش مهمّى را، با كفايت، به دوش بگيرد؛ نقشى براى زمان حياتش وحتّى براى دوران پس از شهادتش؛ نقشى كه از مدّتها قبل ذهن او را به خود مشغول كرده بود.
او به آنچه مى‌خواست رسيد و مردانش را يافت؛ مردانى كه بدانچه با خدا عهد بستند، صادقانه وفا كردند، 1مردانى وفادار و با اخلاص كه جان و مال و فرزندان خود را براى استوار كردن پايه‌هاى اسلام و بقاى آن، نثار مى‌كردند. چنين هم شد؛ آن‌ها يكى پس از ديگرى پا در راه فداكارى گذاشتند و با خون خود، بهاى آن را نيز پرداختند؛ و اين، همان راهى بود كه دعوتگرى آنان به سوى حق، كه براى احياى دين خدا بود، پيش رويشان قرار داده بود و ميثم بن يحيى، ملقّب به «تمّار» يكى از آنان بود؛ شخصيتى والا مقام كه به فيض شهات نيز دست يافت و فضايلش دو چندان شد؛ او از نزديك‌ترين دوستان و حواريين امام على (ع) و وديعه‌دار علم او بود.