26وا مى‌دارد و «عافيت طلب» را باديه‌پيما مى‌سازد، به‌خصوص اگر عشق راستين به خدا باشد كه معشوق كامل و محبوب مطلق است و پيوند با او، سوزنده و سازنده است و به فرمودۀ امير بيان حضرت على عليه السلام :
«حُبُّ اللّٰهِ نٰارٌ لاٰ يَمُرُّ عَلىٰ شَيْءٍ إِلاَّ احْتَرَقَ وَ نُورُ اللّٰهِ لاٰ يَطَّلِعُ عَلىٰ شَيْءٍ إِلاّٰ أَضٰاءَ». 1«محبت خدا، آتشى است سوزان و نور خدا فروغى است روشنگر.»
و به قول ميكل آنژ «تنديس پرداز ايتاليايى):
«عشق، شهپرى است كه خداوند به انسان داده تا با آن نزد وى پرواز كند.» 2عشق، معمار عالم و آباد كنندۀ دل است. دانشمند ديگرى مى‌گويد:
«يك قلب مى‌تواند هزار سال فكر خود را به كار برد، ليكن به قدر آنچه عشق، يك روز ياد مى‌دهد، كسب نتواند كرد.» 3و حافظ در اين خصوص مى‌گويد:
ناز پرورد تنعم نبرد راه به دوست
عاشقى شيوۀ رندان بلا كش باشد
عاشق محبت خدا و اولياءاللّٰه، سر بر كف مى‌نهد و در كوى دوست مى‌رود و راضى است به هر چه او (معشوق) بپسندد؛ چه راحت، چه رنج و شادى و چه غم.
داغ محبت خدا و رسول و اهل بيت عليهم السلام بر سينه داشتن، همراه است با رنج‌ها و مشقت‌هايى كه در راه اين محبت است. مگر مى‌توان از دشت‌ها به سوى خانه و ديار محبوب گذر كرد و تيغ بيابان را در پاى نديد؟