25
زيارت، تجديد عهد با خط امامت
سيد عباس رفيعى‌پور
چرا زيارت؟
زيارت در اسلام، به‌ويژه در فرهنگ غنى تشيّع، از جايگاه والايى برخوردار است.
اولياى الهى و امامان معصوم عليهم السلام پيروان خود را دعوت به زيارت كرده‌اند و پاداش فراوان براى «زائر» برشمرده‌اند.
در زيارت، پيش از برهان و فلسفه چينى، شور و عشق و محبّت نهفته است.
وادى زيارت، پيش از آنكه وادى معقولات و محاسبات عقلى باشد، وادى دل و جذبۀ درون است. پيش از آنكه «عقل» محاسبه كرده و دريابد كه چرا؟ «دل» فرمان مى‌دهد و زائر را به مزار مى‌رساند. زائر اگر بداند و بشناسد كه مورد زيارت «كيست»؟ ديگر نمى‌پرسد: «كجاست»؟ و به راه مى‌افتد و همچون خضر عليه السلام ، به دنبال آبِ حيات، و همچون موسى عليه السلام در پىِ «عبد صالح» روان مى‌گردد تا برسد و بيابد و بهره برگيرد و كامياب شود.
آنچه زائر را به پيمودن راه‌ها و طى مسافت‌ها و تحمل رنج سفر و بيم باديه و استقبال از خوف و خطر وا مى‌دارد، كشش درونى و علاقۀ قلبى اوست و اگر عشق آمد، خستگى رخت بر مى‌بندد و اگر محبّت در كار بود، ملال نابود مى‌شود.
آنچه در راه طلب خسته نگردد هرگز
پاى پر آبله و باديه پيماى من است
شوق ديدارِ محبوب، انسان نشسته را حركت مى‌بخشد و ساكن را به هجرت