88طاووس نگاشته و متن آن در پشت نسخه‌اى از معالم العلماء، اثر ابن شهر آشوب مازندرانى ضبط گرديده، وى را اين گونه ستوده است:
سيد امجد، دانشمند مسدد، فقيه محقق، فاضل بسيار دقيق، جامع علوم و حاوى انواع فضايل، شيخ شيعيان، صدر شريعت، مفتى فرقه‌هاى مسلمانان، داراى نسب ريشه دار، طيب و طاهر، خلق و خوى پسنديده و خصال ستوده. صاحب امل الامل در شرح حال ابن سعيد حلى به اين اجازه اشاره كرده و محقق معاصر، سيد محمد صادق بحرالعلوم ذيل شرح حالش در كتاب لولو البحرين، در پاورقى اين اثر، مى‌نويسد: من اين اجازه را ديده‌ام و ابن سعيد آن را در سال 868 هجرى صادر كرده است. 1
شيخ حر عاملى در معرفى او نوشته است: سيد عبدالكريم علوى حسنى، غياث الدين فقيه، نسابۀ نحوى عروضى، امام معظم، زاهد عابد، سيدنا ابوالمظفر قدس الله روحه كه رياست سادات را عهده دار بود. او شاعرى منشى و اديب به‌شمار مى‌رود. 2
فاضل صالح و رجال نگار عصر، محمد بن على اردبيلى غروى حائرى در وصف اين دانشور نوشته است: عبدالكريم فرزند احمد، فرزند موسى، فرزند جعفر، فقيهى است كه ضمن مهارت در نسب شناسى و شناخت طوايف علوى و غير آن، در ادبيات عربى [نحو و عروض] تبحر داشت و اين ويژگى‌ها را با زهد و عبارت و ذكر، جمع كرده بود. 3
سيد مصطفى حسينى تفرشى از اعلام قرن يازدهم هجرى، ذيل عبدالكريم بن طاووس به توصيف كمالات علمى و اخلاقى، زكاوت و فراست وى پرداخته و به معرفى آثارش پرداخته است. 4
نگاشته‌هاى نورانى
مشهورترين اثرى كه سيد عبدالكريم بن طاووس به رشته نگارش در آورده، كتابى است با عنوان فرحه الغرى بصرحه الغرى كه دربارۀ تاريخ و جغرافياى محل دفن حضرت على (ع) با استناد به روايات معصومين (عليهم السلام) ، يافتن معادل كامل پارسى براى معنا كردن نام كتاب، دشوار به نظر مى‌رسد؛ امّا آن چه از دو معناى گوناگون و قريب به هم به‌دست مى‌آيد، آن است كه اولى در اين عنوان، صفتى است جانشين موصوفى عام به معناى شريف و نيكو و دومى در همين عنوان، صفتى است براى بنايى خوب، استوار و با جاذبه كه غريان دو دنياى مشهور