17و در آيه‌اى ديگر فرموده است: ( قَالَ رَبِّ إِنَّ قَوْمِى كَذَّبُونِ * فَافْتَحْ بَينِى وَبَينَهُمْ فَتْحًا وَنَجِّنِى وَمَنْ مَعِى مِنَ الْمُؤْمِنِينَ) ؛ ¹او گفت: خدايا! قوم من، مرا تكذيب كردند؛ ميان من و آنان راهى بگشا و مرا و مؤمنان همراه مرا رهايى بخش.

از روايات و تفاسير قرآن برمى‌آيد كه با آن همه اذيت و آزار، حضرت نوح حاضر نمى‌شد، براى قوم خود نفرين و طلب عذاب الهى كند؛ بلكه مى‌گفت: آنان نادان هستند و نمى‌فهمند؛ خدايا! آنان را هدايت كن؛ تا اين‌كه عدۀ اندكى كه به او ايمان آورده بودند، از آزار و اذيت دشمنان به ستوه آمده، از او خواستند تا فرج و گشايش از خداوند بخواهد و او هم پس از گذشت صدها سال چون ديد فقط عده بسيار اندكى به او ايمان آورده‌اند ²و خداوند هم به او فرمود كه از قوم تو جز آن گروه كه ايمان آورده‌اند، ديگر كسى ايمان نخواهد آورد ³، او هم نااميد شد و نفرينشان كرد و دست به دعا برداشت و چنين گفت:

( رَبِّ لَا تَذَرْ عَلَى الْأَرْضِ مِنَ الْكَافِرِينَ دَيارًا * إِنَّكَ إِنْ تَذَرْهُمْ يضِلُّوا عِبَادَكَ وَلَا يلِدُوا إِلَّا فَاجِرًا كَفَّارًا) ⁴؛ اى پروردگار من! بر روى زمين هيچ يك از كافران را باقى مگذار كه اگر باقى بمانند، بندگانت را گمراه مى‌كنند و جز فرزندانى فاجر و كافر نياورند.

خداوند متعال دعاى او را مستجاب كرد و دستور داد كه بر طبق وحى پروردگار و درحضور او كشتى بسازد: ( وَاصْنَعِ الْفُلْكَ بِأَعْينِنَا وَوَحْينَا ) . ⁵