691. آيت‌الله شيخ مشكور حولاوى (1209-1272ق) : وى پس از دست‌يابى به مقامات علمى و فقهى، در نجف حوزه درسى تشكيل داد و شخصيت‌هايى بزرگى چون ميرزاى شيرازى (صاحب فتواى قيام تنباكو) ، حاج ميرزا حسن خليلى و ملاعلى كنى و ديگران محضرش را درك كردند. شيخ عبدالحسين تهرانى در اين محفل پرفيض، با علماى مورد اشاره مأنوس شد و با برخى از آنان مباحثه‌هاى جدى در زمينه‌هاى درس و مسائل ديگر داشت. شيخ مشكور حولاوى از بزرگان فقهاى اهل‌بيت، آگاه به معارف معقول و منقول، مشهور در پرهيزكارى و معروف به كمالات معنوى در نظر و عمل بود. او كه پس از رحلت صاحب جواهر به مقام مرجعيت رسيد، مروّج و آمر به معروف و ناهى از منكر و مشهور به دقت و ژرف‌كاوى در دانش‌هاى متداول عصر خود بود. رساله عمليه‌اش با عنوان « كفاية الطالبين لاحكام الدين» در سه باب طهارت، صلوة و صوم تدوين گرديده و خاتمه‌اى هم در باب اعتكاف دارد. از او رساله‌هاى ديگرى در موضوعات فقهى و احكام شرعى به يادگار مانده است. ايشان كتابخانه‌اى باشكوه و حاوى گنجينه‌اى نفيس از نسخه‌هاى خطى و منابع ديگر در نجف اشرف تأسيس كرد كه پس از وى فرزندش محمدجواد و سپس نواده‌اش شيخ مشكور صغير آن را اداره مى‌نمود. 1
2. شيخ حسن بن جعفر كاشف‌الغطاء (متوفاى 1262ق) صاحب كتاب گران‌سنگ «انوار الفقاهه» ، از مفاخر علما و بزرگان شيعه در اواسط قرن سيزدهم كه علاوه بر احاطه