137شده است كه سرانجام اين تلاش‌ها در سال 1356 قمرى به ثمر نشست و آب آشاميدنى از طريق لوله‌كشى، از كوفه تأمين شد.
محمدحسين‌خان، صدراعظم فتحعلى‌شاه در سال 1232 قمرى براى مقابله با حمله وهّابى‌ها به نجف اشرف، گرداگرد اين شهر ديوارى كشيد كه البته بارها به منظور توسعه شهر، اين ديوار تخريب و بازسازى شد. البته امروزه هيچ اثرى از آن نيست. اين ديوار چهار دروازه اصلى با نام‌هاى مختلف داشت. دروازه‌اى به كوفه باز مى‌شد به نام «دروازه كبير» ؛ ديگرى به كربلا باز مى‌شد به نام «دروازه صغير» ؛ سومى به باغات باز مى‌شد به نام «دروازه ثلمه» و درب چهارم «حُوَيش» نام داشت. كسى كه از بالا به اين ديوار مى‌نگريست، آن را به شكل شيرى خفته مى‌ديد.
شهر نجف نام‌هاى ديگرى نيز دارد؛ مثل «مشهد» يا «غرىّ» . اين شهر را نجف ناميدند، چون در مكان مرتفعى قرار گرفته و نجف در لغت به معناى زمين مرتفع آمده است. به آن مشهد مى‌گويند، چون مرقد اميرمؤمنان على (ع) در آن‌جا واقع شده و به طور كلى مراقد اهل‌بيت (عليهم السلام) را مشاهد مشرّفه و مشهد مى‌نامند. امّا علت نام‌گذارى به غرىّ نيز اين است كه خاك اين سرزمين مايل به رنگ سفيد است و غرىّ در لغت به معناى درخشنده و سفيد است. ياقوت حموى نيز در «معجم البلدان» حكايتى درباره علت نام‌گذارى نجف به غرىّ نقل مى‌كند. نام ديگر نجف «ذكوات بيض» است. اين نام‌گذارى به سبب مجاورت با كوهى به همين نام بوده است.