107در يك مورد فردى به نام «شيخ عبدالرحيم بروجردى» كه مسئوليت قضاوت را بر عهده داشت، در نزاعى كه يك طرف آن، نوكر مخصوص امير بود و محكوم هم شده بود، وى حكم را به خاطر امير صادر و اجرا نمى‌كرد و به امير پيغام داد كه حاضر است در اين مورد با وى كنار بيايد؛ اما امير از اين كار او برآشفت و از وى متنفر شد و او را از قضاوت عزل كرد و به جاى وى، فقيه بزرگ شيخ عبدالحسين تهرانى را منصوب نمود. 1
او به طور كلى امر قضاوت را به علماى اسلام و فقهاى بزرگ واگذار كرد و به توصيه‌هاى علما احترام مى‌گذاشت و عمل مى‌كرد. در برخى گزارش‌ها آمده است كه روزى شخصى خدمت امير آمد و عليه كسى مدعى شد كه هزارتومان از وى طلب دارد و سندى نيز ارائه كرد. اميركبير طرف مقابل را ملزم به پرداخت آن مبلغ نمود. پس از چندى شخص محكوم به خانه يكى از علما پناه برد و از نادرستى اين حكم شكايت برد. آن عالم در نامه‌اى خطاب به اميركبير نوشت كه اين تنخواه به ناحق از اين شخص گرفته شده است. امير در جواب گفت: حكم همان است؛ اما چون آقا مرقوم داشته‌اند، هزار تومان از جيب خودم مى‌دهم. 2
مبارزه با تملق و چاپلوسى و بدعت بست‌نشينى
يكى از ويژگى‌هاى اميركبير كه از تربيت اسلامى او نشأت مى‌گرفت، داشتن روحيه مبارزه با تملق و چاپلوسى است. روزى ميرزا حبيب‌الله شيرازى، متخلص به «قاآنى» ،