7تبرك ريشه در صدر اسلام دارد و تمام مسلمانان با همه گرايش‌هاى مذهبى و فرقه‌اى، آن را پذيرفته‌اند. در ميان ساير اديان ابراهيمى نيز مى‌توان نمونه‌هايى از تبرك و تبرك‌جويى را يافت كه برجسته‌ترين آن در دين يهود و مسيحيت وجود دارد. 1
تبرك به معناى مصطلح و جارى آن، به آيات قرآن، روايات، سنت پيامبر و ائمه اطهارعليهم السلام مستند است. 2فراى باور و رفتار بزرگان شيعه درباره تبرك، پيشوايان و عالمان اهل سنت نيز به آثار منسوب به خداوند يا انبيا، اوصيا و اولياى الهى تبرك مى‌جستند. بركت‌جويى، به آثار منسوب به آنها نيز سارى و شايع بوده و هست 3. البته در برابر اين همداستانى و اتفاق مسلمانان بر تبرك، جريان سلفى وابسته به ابن تيميه (م 728 ق) تنها تبرك به پيامبرصلى الله عليه وآله و آثار او را در دوران حيات ايشان مجاز شمرده و بركت‌جويى از ضريح و در و ديوار مسجدالنبى يا مسجدالحرام و كعبه و اماكن و بقاع مقدسه را شرك و بدعت شمردند. 4در اين نوشتار مهم‌ترين نقدهاى مخالفان تبرك بررسى و پاسخ داده خواهد شد.
نگاه سلفيان به تبرك
سلفيان تبرك رايج ميان مسلمانان را شرك و بدعت مى‌شمارند. ابن‌تيميه تبرك به ضريح و در و ديوار مسجدالنبى و مسجدالحرام و ساير اماكن مقدسه را نهى مى‌كند. 5او معتقد است كه دست كشيدن و بوسيدن قبر پيامبرصلى الله عليه وآله جايز نيست و اين نكته به دليل حفاظت از اصل توحيد است. 6به باور وهابيان و پيروان ابن‌تيميه، هيچ