145در عصر آلبويه، بهويژه در دوران عضدالدوله كربلا راه ترقى و توسعه را پيمود و امكانات فرهنگى، اجتماعى و اقتصادى آن شكوفا گرديد؛ بازرگانى آن گسترش يافت؛ كشاورزى و فعاليتهاى باغدارى در آن رونق گرفت؛ از نظر علمى و ادبى به مرحلهاى والا رسيد؛ روح حيات فكرى و تلاش علمى در پيكرش دميده شد و علما و مشاهير گرانقدرى در علوم عقلى، نقلى، ادبى و ذوقى از اين سرزمين به پا خاستند. 1
«عمران بن شاهين» كه يكى از اميران «بطايح» بود، كار عضدالدوله را پى گرفت و مسجد و رواق پشت را كه به نامش معروف است، به روضه حسينى افزود. به گفته سيد محمدصادق بحرالعلوم اين رواق به نام سيد ابراهيم مجاب معروف است. مسجد يادشده، تا زمان صفويان باقى بود و آنان مسجد را ضميمه صحن كردند كه آثارش هنوز باقى است. ساختمان اين رواق و مسجد در 367 هجرى پايان يافته است. 2
در 14 ربيع الاول 407 هجرى دو شمع بزرگى كه هر شب در دو سوى مرقد مطهر روشن بود، بر زمين افتاد و موجب آتشسوزى بزرگى گرديد و تمامى ديوارهاى حرم و رواق كه با آيينه و چوب ساج مزين بود و فرشهاى حرم و پردههاى گرانبها طعمه آتش شد؛ ولى چون در ساختمان اصلى آستان، چوب به كار نرفته و تمام عمارت از طاقهاى ضربى، گچ و آجر بود، به كانون بنا آسيبى وارد نشد. «حسن بن مفضل بن سهلان رامهرمزى» وزير سلطان الدوله بويه، خسارتهاى وارد شده بر اثر