74بحث‌هاى فراوان و واسطه‌گرى‌ها، سرانجام با دريافت مبلغى، سند زمين را به اسم حاج حسان مرجان زدند و ايشان زمين را وقف كرد و برايش متولى و سرپرست قرار داد و با خريدارى قطعه‌اى از زمين‌هاى مجاور و الحاق آن به مرقد، مزارى سزاوار مقام ابن‌ادريس بنا كرد.
مرقد علامه ابن‌ادريس به دو خيابان اصلى شهر حله راه دارد: نخست خيابان «جبل» كه به سبب نزديكى به «باغ جبل» بدين نام خوانده شده. باغ جبل به گفته شيخ محمد حسين حرزالدين باغى است تاريخى و باستانى و ظاهراً، اين خيابان در اوايل دهه 60 ميلادى، جاده ارتباطى بين نجف و بغداد بوده است. 1
خيابان ديگر، خيابان «طهمازيه» نام دارد كه به روستايى به همين نام منتهى مى‌شود. درب اصلى مرقد رو به تقاطع اين دو خيابان است و از سه جهت راست و چپ و پيش رو، به بازارچه‌هاى اطراف احاطه دارد. زائر با ورود از در اصلى، نخست از راهرويى مسقف مى‌گذرد و به خيابان مرقد وارد مى‌شود. سمت راست اين راهرو، مناره‌اى باعظمت، به طول 25 متر بنا شده كه بر بالاى آن قسمتى كه روبه‌روى مرقد ابن‌ادريس است، شعر سيد محمدعلى بخار در تاريخ بازسازى مرقد نقش بسته است:
شاد حسان للبلاد مناراً آية فى الزمان يسمو ذراها كم اياد لآل مرجان تبدو ناصعات وانها لا تضاها ليس تحصى مآثر خلدوها انما هذه ترى احداها و باقصى المنار ناديت ارخ «و على هذه فقس ما سواها»
يعنى: بلند گردانيد حسان نشان هدايتى را براى سرزمين‌ها؛ علامتى در همه زمان‌ها كه عظمتش مى‌افزايد؛ چه دست‌هايى از آل مرجان كه نيكى‌ها و روشنى‌ها آفريد كه مانندش نبوده و نيست. آثار ماندگار ايشان قابل شمارش نيست. آنچه مى‌بينى يكى از آن آثار است. بر بلندى منار ندا دهم كه تاريخش «و بر اين نمونه قياس كن ديگر موارد را» .