67

اساتيد

ابن‌ادريس درس و تدريس را مرحله به مرحله طى كرد تا به بلنداى علم و فقاهت دست يافت و مشهور عام و خاص گشت. او اين عظمت را مرهون نشاط و شور علم‌آموزى خويش نزد بهترين آموزگاران مكتب فقهى حلّه بود كه مهم‌ترين ايشان از اين قرارند: ¹

1. عربى بن مسافر عبادى؛

2. عبدالله بن جعفر دوريستى؛

3. حسين بن رطبه سوارى؛

4. حسن بن رطبه سوارى؛

5. هبةالله بن رطبه سوارى؛

6. محمد بن على، معروف به «عمادالدين طبرى» ؛

7. على بن ابراهيم عريضى علوى؛

8. سيد شرف شاه بن محمد افطسى؛

9. الياس بن ابراهيم حائرى؛

10. ابن شهر آشوب مازندرانى؛

11. ابوالمكارم بن زهره حلبى؛

12. راشد بن ابراهيم؛

13. عميد الرؤساء هبة الله بن حامد.

شاگردان

با رسيدن ابن‌ادريس به جايگاه بلند علمى، نام او پرآوازه گشت و شهرتش عالم‌گير شد و شمارى از بزرگان كه عشق به علم و معرفت در وجودشان در جوشش بود، در درسش حاضر شدند و از چشمه معارف استاد خويش سيراب گشتند. محقق ارجمند، على همت بنارى در اين