68باره گويد: «جماعتى كه به دست ابن‌ادريس پرورش يافتند، نقششان در تاريخ فقه شيعى، بسيار ارزنده و مهم بود» . ¹بعضى از اين شاگردان عبارتند از: ²

1. سيد فخار بن معد موسوى؛

2. محمد بن نما حلّى؛

3. سيد يحيى الدين حلبى؛

4. جعفر بن احمد حائرى؛

5. على بن يحيى خياط (حناط) ؛

6. طمعان (طومان) بن احمد عاملى؛

7. احمد بن مسعود حلّى؛

8. حسن بن يحيى بن حسن حلّى.

نقش و جايگاه علمى

نگاهى به ديدگاه عالمان بزرگ درباره شخصيت ابن‌ادريس حلّى نشان مى‌دهد كه وى در بين همه صنف‌هاى خود، جايگاهى ويژه داشت. محمد بن مكى عاملى (شهيد اول) از ايشان به «امام علامه» و «شيخ العلماء» و «رهبر المذهب» ³ياد مى‌كند و سيد نورالله شوشترى او را به اين وصف طولانى مى‌ستايد:

شيخِ عالمِ دقيق‌نگر، فخرالدين ابوعبدالله محمد بن ادريس عجلى ربعى حلى، كه در فهم عميق و همه‌جانبه و بلندپروازى انديشه، از فخر رازى پيش افتاده و در علم فقه و نوآورى‌ها و نكته‌يابى‌ها محمد بن ادريس شافعى را پشت سر نهاده است. يكى از تأليفات ارزشمند او كه دليل روشن بر دقت فهم و درك بالاى