65عظام حكيم، حلّى و خوئى بهره برده و جزو شاگردان برجسته ايشان قرار مى‌گيرد.
آيةالله خلخالى پس از 18 سال تحصيل و تدريس در حوزه نجف، در سال 1339 شمسى به ايران بازمى‌گردند و در تهران اقامت مى‌كنند و به برنامه‌هاى علمى و تبليغى خود مى‌پردازند. ايشان در سال 1385، به درخواست جمعى از فضلا و طلاب به مشهد مقدس هجرت مى‌كنند و به تدريس خارج اصول مشغول مى‌شوند.
از ايشان كتاب‌هايى از جمله دوره «فقه الشيعه» (تقريرات خارج فقه آيةالله العظمى خوئى) ، كتب فقهى «الرضاع» ، «الانفال» ، «حاكميت در اسلام» (در موضوع ولايت فقيه به فارسى و عربى) ، «شريعت و حكومت» ، «تحريف ناپذيرى قرآن» ، «تقريرات كامل اصولى آيةالله العظمى خويى» و همچنين كتبى پيرامون مهدويت به چاپ رسيده است.
آيةالله خلخالى در دوران انقلاب اسلامى، همواره از مدافعين نهضت امام خمينى (رحمه الله) بود و از مشاورين تدوين قانون اساسى جمهورى اسلامى ايران به شمار مى‌روند. ايشان هميشه با تجليل، از مرحوم امام (ع) ياد مى كنند؛ چنان‌كه در درس خارج خود فرموده بودند:
ما علماى زيادى را ديديم كه شب تا صبح مشغول مطالعه و تحقيق بودند و به مقام فقاهت رسيدند؛ اما در بين علما از زمان شيخ طوسى تا الان كسى در همت عالى، مانند مرحوم امام خمينى (قدس سره) نبود. همت امام بر اين بود كه اسلام را در تمام دنيا مانند پيغمبران ترويج دهد و همان‌طور كه پيغمبران دشمنانى داشتند، امام هم دشمنانى داشته‌اند و لذا نتوانستند دين را به تمام دنيا برسانند.
اين گفت‌وگوى كوتاه، با محور فضيلت زيارت امام حسين (ع) و اشاره به زيارت پياده حضرت انجام شد