100امام به بسيج نيروها براى نبرد با امويان و سپاه شام اقدام كرد و سپاهى عظيم با ايشان از كوفه بيرون آمد و در دو اردوگاه مداين و مسكن اردو زدند.
از جانب امام، «زياد بن عبيد» بر اين نواحى نظارت داشت؛ اما اردوگاه مسكن جايى بود كه در آن نيروهاى امام مقابل دشمن قرار گرفتتند و چون از نظر محصولات، دشت‌هاى گسترده و منابع آب، منطقه آبادى به شما مى‌رفت، مكان مناسبى براى صف‌آرايى و جنگ شمرده مى‌شد.
امام مداين را به سبب موقعيت حساس و ويژه آن، پايگاه عالى فرماندهى خود قرار داد تا هم نيروهاى كمكى‌اش بتوانند از مناطق نزديك به آن، در آن‌جا گرد آيند و هم در پشت ميدان جنگ با معاويه و اهل شام، يعنى اردوگاه مسكن موضع گرفته باشد. اين دو اردوگاه حدود نود كيلومتر با هم فاصله داشتند. رفتن امام به مقر فرماندارى مداين براى دور بودن از اين محيط فتنه‌آلود بود؛ اما در چنان وضعى قرار گرفت كه امكان هيچ اقدامى براى ايشان باقى ن‌ماند و حتى در برابر سپاهيان خود نيز نتوانستند ظاهر شوند. در چنين اوضاع نابسامانى، چاره‌اى جز قبول پيمان صلح نبود و امام ناگزير به آن رضايت داد. 1
مداين و قيام توابين
در عصر امام حسين (ع) بيشتر مردم مداين شيعه بودند و به سه گروه تقسيم شده‌بودند: پارسيان؛ مواليان كه بومى منطقه بودند؛ مهاجرين يمنى و نيز شيعيانى كه هنگام خلافت غاصبانه معاويه، به اين ديار كوچ كردند. البته خوارج و طرفداران اموى در مداين فعاليت‌هاى فرقه‌اى و سياسى داشتند، ولى فضاى عمومى مداين به خاندان اهل‌بيت (ع) گرايش داشت. پس از قيام شكوهمند امام حسين (ع) اهل مداين براى پيوستن به قيام توابين اعلام آمادگى كردند. نخستين گام اجرايى «سليمان بن صرد خزاعى» تلاش براى جلب بزرگان كوفه و گسترش عضوگيرى و نامه‌نگارى با