101شيعيان مداين و ديگر نواحى عراق بود. در جريان اين روابط، برنامه‌هاى كلى قيام و قلمروى آن تشريح مى‌شد و سپس پيوستن به اردوگاه «نُخَيله» مورد تأكيد قرار مى‌گرفت. سليمان در نامه‌اى به شيعيان مداين، آنان را براى پيوستن به جنبش توابين دعوت كرد و آنان نيز اين فراخوانى را اجابت كردند.
خون‌خواهان حسين (ع) در «عين الورده» با سپاه شام به فرماندهى عبيدالله بن زياد روبه‌رو شدند. عده‌اى از پيشتازان سپاه توابين، پس از رزمى بى‌امان و حماسى، به شهادت رسيدند كه سليمان بن صرد و «مسيب بن نجبه فزارى» در ميان آنان بودند. در اين هنگام قوايى از مداين به فرماندهى «سعد بن حذيفه» از پى آنان آمدند و فرياد زدند: خدايا! ما را ببخش كه توبه كرديم. «عبدالله بن سعد بن نفيل» مشغول جنگ بود كه دريافت مداينى‌ها به جنبش پيوسته‌اند. اولين فرد از اهل مداين كه در نبرد با امويان به شهادت رسيد، «كثير بن عمرو مدنى» بود. «سعد بن ابى‌سعد حنفى» و «عبدالله خطل طلانى» زخمى شدند. «ابوالحويرث عبدى» با گروهى برجاى ماند و شاميان كه ثبات و مقاومت اهل كوفه، مداين و بصره را ديدند، تقاضاى متاركه جنگ كردند. شيعيان مداين در اين حال به سوى محل اقامت خويش بازگشتند. اين نبرد در سال 65 هجرى و در زمان خلافت غاصبانه عبدالملك، فرزند مروان صورت گرفت. 1
مداين و خروش مختار ثقفى
مختار، فرزند ابوعبيد ثقفى كه هنگام شهادت پدرش در نبرد با ايرانيان، نوجوانى پيش نبود، تحت تربيت عمويش «سعد بن مسعود» ، استاندار مداين در زمان حضرت على و امام حسن (ع) قرار گرفت. 2به هنگام قيام مختار، مواليان ساكن مداين و گروهى از يمنى‌هاى مقيم اين ديار، با او همراه شدند. بيشتر ياران مختار از ايرانيان غيرعرب، با سيمايى سرخ و سفيد و گلگون بودند كه در كوفه