216دو شعبه بوده است: راه سلطانى قديم كه از تربان در فرش ملل شروع مى‌شود و بعد از خشم، عبود و وادى الغميس و الصخيرات اليَمام و السياله و بعد تا عرق الظبيه ادامه پيدا مى‌كند، و راه دوم، از سمت چپ چاه درويش، در وادى فريش شروع مى‌شود كه بعدها منزلگاه فريش نام گرفت و از فراز گردنه عار و بعد وادى عار عبور مى‌كند و با راه قبلى در محل تلاقى وادى عار با وادى رغيبه جمع مى‌شود. على‌رغم جدايى اين دو راه، تفاوت مسافت بين اين دو راه، بيشتر از شش كيلومتر نيست. شايد علت جدايى اين دو راه، مسئله دست‌يابى به آب و جمعيت بيشتر بوده است. زمانى كه اتومبيل وارد منطقه شد، جاده آسفالته از الفريش عبور كرد و جاده سياله به‌طور كلى متروك شد. در گذشته، چاه‌هاى الصفاء ناميده مى‌شد؛ چون حفر آن چاه‌ها در روى صخره‌هاى صاف صورت گرفته و بعدها چاه مرزوق ناميده شد. سياله 47 كيلومتر از مدينه فاصله دارد و در جنوب غربى راه سلطانى قديم (راه انبيا) واقع شده است.
وصف سرزمين سياله
از سمت شرق، مسيل بلند شيب‌دارى به طرف آن گسترده مى‌شود كه به آن السيالة الغربيه و گاهى الشاميه گفته مى‌شود. چون‌كه در آنجا سه مسيل بلند وجود دارد، كه آب را از يك كوه مى‌گيرد كه به هر كدام از آنها سياله مى‌گويند. اولى به سمت شرق تا فريش گسترده مى‌شود كه به آن الشرقيه مى‌گويند و دومى در وادى عار جريان پيدا مى‌كند كه به آن رغيبه گفته مى‌شود.
قلعه، مسيلى است كه سيل را به صورت شيب‌دار، و از ارتفاعى بلند به ارتفاع پايين‌تر مى‌آورد. از سمت جنوب گردنه‌اى به سوى اين آبادى كشيده شده است كه آب آن به دو شعبه تقسيم مى‌شود: بخشى به شمال شهر و بخشى به رغيبه در جنوب مى‌ريزد و در گذشته شرف السياله ناميده مى‌شده و امروزه به آن الشرفه مى‌گويند. از آنجا صخيرات اليمام را در فاصله سه كيلومترى شرق مى‌بينى كه به