215كلى خراب كرد و نخلستان‌هاى آن را از بين برد و خانه‌هايشان را كاملاً ويران كرد و محمد بن صالح را با خود به سامرا برد.
ياقوت مى‌افزايد: «و اين يكى از صدقات على(ع) بوده» و اين پندارى است كه بر اثر تطابق اسامى رخ داده است و سويقه على(ع) در ينبع، همواره در طول تاريخ معروف بوده است.
از اين جريان‌ها نتيجه مى‌گيريم كه سويقه شكوه گذشته خود را بعد از محمدبن عبدالله در 145ه.ق كه ويران شد، دوباره به دست آورد و بعد در عهد متوكل در قرن سوم دوباره ويران شده است.
السياله
از سويقه خارج شدم و به جاده‌اى كه از آن آمده بودم، بازگشتم. جاده الخوى به سمت راست منشعب مى‌شد و از آن مسير به حركت خود ادامه دادم. سپس وارد وادى الشرفه (شرف السياله) شدم، و آن را ادامه دادم و به مقابل آثار باقى‌مانده از بازارى رسيدم كه دو چاه بزرگ با دهانه‌هاى دايره‌اى شكل بزرگ داشت. در مورد سياله زياد پرس‌وجو كردم، اما كسى درباره آن آگاهى نداشت. از مردى كه در آنجا بود، سؤال كردم، گفت: «سياله همين تپه است و منزلگاه، همان چاه مرزوق است». در مورد مرزوق از او سؤال كردم، گفت: «مردى از حرب مى‌باشد». با اين وصف فهميدم كه سياله به اين نام تغيير اسم داده است.
سياله يكى از منزلگاه‌هاى 1 پيامبر خدا(ص) بوده و قافله‌هاى حجاج سال‌هاى طولانى از آن عبور مى‌كرده‌اند، تا اينكه قبيله حرب بر اين سرزمين سلطه پيدا كرده و سپس بر راه‌هاى ارتباطى اين منطقه نيز سلطه يافته است. مسيرها بنابر خواسته‌هاى شيوخ و قبايل تقسيم و تعيين مى‌شده است. مسير از مدينه تا الروحاء