58در اين ميان شيخ محمد يعقوبى، مسئول حزب فضيله و از نزديكان سيد محمد صدر، به نقش آيت‌الله العظمى خوئى مى‌پردازد و مى‌نويسد:
«پس از اعلام پايان عمليات طوفان صحرا از سوى آمريكايى‌ها در 28 فوريه 1991 در حالى كه مردم براى زيارت شعبانيه به سوى كربلا حركت كرده بودند، فضاى انقلاب كربلا را فراگرفته بود؛ به ويژه اين‌كه آيت‌الله العظمى خوئى نيز براى زيارت به سوى كربلا حركت كرده بود. زيارت آيت‌الله العظمى خوئى نيز شور انقلابى مردم را در كربلا بيشتر كرده بود؛ ولى آيت‌الله العظمى خوئى به دليل ازدحام وارد حرم نشد و از اتومبيل خود به زيارت پرداخت و بازگشت. . . تظاهرات نجف در ظهر روز يكشنبه 3 مارس 1991 مصادف با 16 شعبان 1411 شكل گرفت و مراكز حكومتى به سرعت در برابر موج مردم، شكست خورده و اسلحه‌ها به دست مردم افتاد. مجاهدان حرم شريف اميرالمومنين (عليه السلام) را به عنوان مقر فرماندهى خود انتخاب كردند. در روز بعد هيئت‌هاى حسينى با شعارهاى خون‌خواهى براى اهل بيت (عليه السلام) درحالى كه برخى از ايشان مسلح بودند، وارد خيابان‌هاى اصلى شدند و استاندارى را گرفتند. وقتى مجاهدان شهر را در دست گرفتند، هيچ‌كس درباره مرحله بعدى انتفاضه چيزى نمى‌دانست و تمام نمازهاى جماعت تعطيل شده بود؛ به جز نماز سيد محمد صدر كه در حرم برگزار مى‌شد. وى در بيانيه‌اى مردم را به يارى انقلاب اسلامى مبارك عراق دعوت نمود. سيد محمد صدر پيش از اين چنان شهرتى نداشت؛ اما با صدور اين بيانيه، در ميان مردم شناخته شد. بيانيه آيت‌الله سبزوارى نيز بسيار حماسى بود؛ اما بيانيه آيت‌الله العظمى خوئى ملايم‌تر بود. آيت‌الله العظمى خوئى در بيانيه خود بيشتر به حفظ نظم اجتماعى و محافظت از اموال عمومى تأكيد داشتند. مردم نيز بيشتر به آيت‌الله العظمى خوئى توجه داشتند تا سيد محمد صدر. آيت‌الله العظمى خوئى تمام روحانيون را دعوت كردند تا كميته‌اى براى سامان دادن به اوضاع تشكيل شود. [حذف]
يعقوبى در ادامه به يورش گارد رياست جمهورى صدام به كربلا و نجف اشاره مى‌كند. وى معتقد است كه چون انتفاضه رويكرد واحد و مشخصى براى سرايت انقلاب به بغداد و ديگر استان‌ها نداشت، على‌رغم تمام فداكارى‌ها وحماسه‌ها و تشكيلاتى كه به وجود آمده بود و حتى نشريه منتشر مى‌كرد و از حرم مطهر راديوى انتفاضه را راه‌اندازى كرده بود، نتوانست در برابر يورش گارد رياست جمهورى تا دندان مسلح كه به وسيله حملات توپخانه‌اى و هوايى حمايت مى‌شد، تاب آورد. 1