95از امام صادق (عليه السلام) نقل شده كه اميرالمؤمنين(عليه السلام) به امام حسن (عليه السلام) فرمود:
براى من چهار قبر در چهار موضع، حفر كن، يكى در مسجد كوفه، دوم در رحبه، سوم در نجف و چهارم در خانۀ جعدة بن هبيره مخزولى؛ تا كسى از جايگاه اصلى قبر من آگاه نشود.
راز پنهان كردن محل دفن مولا آن بود كه امام على(عليه السلام) دو گروه دشمن كينه‌توز و بى‌فرهنگ داشت؛ گروه اول، خوارج نهروان بودند كه پيامبر اكرم(صلى‌الله و عليه وآله) و خود آن حضرت، آنان را «مارقين» مى‌ناميدند.
اينان داراى تعصبى ناروا، تقدسى بدون آگاهى و فاقد فهم درست از دين الهى بودند و همين آميزۀ جهل و غرور، دنيا و آخرت آنان را به تباهى كشاند و اميرالمؤمنين (عليه السلام) سرانجام به دست اينان شهيد شد.
گروه دوم، قاسطين، يعنى معاويه و امويان بودند كه به تعبير شهيد مطهرى:
روح آنان، روح سياست و تقلب و نفاق بود. آنها مى‌كوشيدند تا زمام حكومت را در دست گيرند و بنيان حكومت و زمامدارى على(عليه السلام) را در هم ريزند. 1
اين گروه در ايجاد و گسترش و تحريك گروه اول، نقش اساسى داشتند. دشمنى معاويه و طرفدارانش ريشه‌هاى عقيدتى، سياسى و تاريخى داشت. تفكر دنياگرايى امويان و انديشۀ الهى و آخرت گراى علوى، در طول تاريخ، با هم ناسازگار بودند و هواداران معاويه سال‌هاى سال اميرالمؤمنين(عليه السلام) و يارانش رامورد هجوم تبليغى و سب و لعن و نفرين قرار دادند و از امام و يارانش، چهره‌اى منفور و بيرحم در ذهن جامعۀ اسلامى ترسيم كردند و در قتل و غارت و آزار پيروان على (عليه السلام) از هيچ كوششى كوتاهى نكردند.
قاسطين و مارقين اگر بر بدن مولا سلطه مى‌يافتند، آن را مورد اهانت و هتك حرمت قرار مى‌دادند و شايد بى‌گناهان فراوانى در پى اين اهانت، كشته مى‌شدند.از اين رو، مزار و مدفن اميرالمؤمنين (عليه السلام) تاعصر امام صادق(عليه السلام) و زمان حكومت هارون، پنهان و ناشناخته باقى ماند؛ گرچه امامان و فرزندان ايشان، كم و بيش جايگاه قبر رامى شناختند و به زيارت آن بزرگوار مى‌رفتند. ابوحمزه ثمالى به همراه زيد بن على بن الحسين، قبل از سال 121ق. در شب نيمه شعبان، به زيارت اميرالمؤمنين (عليه السلام) رفت و زيد در منطقۀ «ذكوات بيض»، جايى رابه او نشان داد و گفت: اين، قبر اميرالمؤمنين، على بن ابى طالب(عليه السلام) است. 2
خاكسپارى امام
پس از شهادت، پيكر مطهر مولا، با حنوط بهشتى كه جبرييل آورده بود، خوشبو شد؛ حنوطى كه بوى خوش آن در آفاق شهر كوفه پيچيده. پيكر مولا در پنج جامه كفن شد و در تابوت قرار گرفت9 و طبق وصيت آن حضرت، عقب تابوت را دو فرزندش امام حسن و امام حسين (عليهما السلام) گرفتند و از زمين بلند كردند و دو فرشتۀ عالى مقام الهى، ميكاييل و جبراييل، جلو سرير مولا را حمل مى‌كردند و به سرعت به سوى جايگاهى كه «ظهر كوفه» ناميده مى‌شد، حركت كردند.