629 معرفت زاير

به هر ميزان كه معرفت زاير به مقام مزور برتر باشد، درجۀ فزونى ثواب و قرابت بيشتر است؛ چراكه اولين شاخصه‌اى كه در اين نوع معرفت نهفته، الهى بودن امام و از ناحيۀ خدا بودن اوست. معرفت به حق امام، يعنى امام حجت خدا بر من است و هر فيض و رحمتى كه به من مى‌رسد از ناحيۀ وجود شريف آن حضرت است، و اطاعت از ايشان واجب است و اطاعت خدا حساب مى‌شود. امام رضا عليه السلام مى‌فرمايد:

«ألا فمن زارنى و هو يعرف ما أوجب الله عزوجل من حقّى و طاعتى فأنا و آبائى شفعاؤه يوم القيامة ...». ¹

بديهى است كه رسيدن به اين معرفت و اعتقاد به لزوم تبعيت از امام عليه السلام زمانى ممكن است كه اوصاف والاى انسانى و الهى آنان دانسته و به شايستگى‌هاى وجودى آنان وقوف لازم و كافى حاصل شود؛ در شادى آنان شاد و در ناراحتى و حزن آنان محزون بوده و معتقد باشد كه حالات وى در هيچ زمان و مكانى از ديدۀ آنان پنهان نيست، پس با خود بينديشد كه در طول زندگى، براى امام و معرفت و محبتى كه به او داشته چه كارى انجام داده كه انتظار شفاعت، شفاى مريض، رفع گرفتارى و برآوردن حاجتش را از آن بزرگوار دارد. البته نبايد فراموش كرد كه آنان بسيار بزرگوارند و درخواست ما را اگر به صلاحمان باشد رد نمى‌كنند، ولى بر شيعه لازم است كه بداند حجت خدا كيست و چه مقامى دارد.

غسل

از مجموع رواياتى كه در اين زمينه نقل شده است اين نكته را مى‌توان استنباط كرد كه طهارت ظاهر در طهارت باطن تأثير دارد و طهارت ظاهر در حقيقت زمينه‌ساز طهارت باطن است و آب كه مايۀ طهارت ظاهرى و طهور است، مظهر ولايت كليه در اجسام