58اين معرفت و شناسايى آن روز به نام «عرفه» ناميده شد.
4-آيۀ 199، از سورۀ بقره ثُمَّ أَفِيضُوا مِنْ حَيْثُ أَفٰاضَ- اَلنّٰاسُ وَ اِسْتَغْفِرُوا اَللّٰهَ إِنَّ اَللّٰهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ .
گفته شده كه: معمول چنان بوده است كه قريش و خلفاء ايشان كه به ايشان «حمس» گفته مى‌شده به واسطۀ تكبر و خودپسندى با سائر عرب در عرفات توقف نمى‌كرده‌اند و توقف خود را در «مزدلفه» قرار مى‌داده و اين را براى خود بلندى و امتيازى بر ديگران قرار مى‌داده و مى‌گفته‌اند «ما اهل حرم خدا هستيم از آنجا خارج نمى‌شويم» . در اين آيه به قولى به ايشان امر شده كه بايد با سائر عرب موافقت و در عرفات توقف كنند و به قولى ديگر مراد از (ناس) ساير عرب نيست بلكه مراد حضرت ابراهيم است و بنا بر اين توقف در عرفات وجوبش صريحتر مى‌باشد.
5-آيات 200 و 201 و 202، از سورۀ بقره فَإِذٰا قَضَيْتُمْ مَنٰاسِكَكُمْ فَاذْكُرُوا اَللّٰهَ كَذِكْرِكُمْ آبٰاءَكُمْ أَوْ أَشَدَّ ذِكْراً فَمِنَ اَلنّٰاسِ مَنْ يَقُولُ رَبَّنٰا آتِنٰا فِي اَلدُّنْيٰا وَ مٰا لَهُ فِي اَلْآخِرَةِ مِنْ خَلاٰقٍ وَ مِنْهُمْ مَنْ يَقُولُ رَبَّنٰا آتِنٰا فِي اَلدُّنْيٰا حَسَنَةً وَ فِي اَلْآخِرَةِ حَسَنَةً وَ قِنٰا عَذٰابَ اَلنّٰارِ، أُولٰئِكَ لَهُمْ نَصِيبٌ مِمّٰا كَسَبُوا وَ اَللّٰهُ سَرِيعُ اَلْحِسٰابِ .
از اين آيه مهم بودن «ذكر» در همه جا و همه وقت، بويژه در امكنۀ منيفه و ازمنۀ شريفه، استفاده شده.
6-آيۀ 125، از سورۀ بقره وَ إِذْ جَعَلْنَا اَلْبَيْتَ مَثٰابَةً لِلنّٰاسِ