10 به رسول خدا متوسل شد». 1در جاى ديگر مى‌گويد درخواست كردن، با توسل - به مخلوق - را طايفه‌اى از مردم جايز دانسته‌اند. از برخى پيشينيان نقل شده كه آنان نيز اين‌گونه توسل جسته‌اند. اين نوع درخواست، در دعاى بسيارى از مردم وجود دارد.
ابن تيميه مى‌افزايد در داستان شفا گرفتن فرد نابينا، پيامبر(ص) دعا كرد و او بينايى‌اش را باز يافت. بنابراين دعاى رسول خدا(ص) بود كه به او سود رسانيد؛ پس دليلى بر شفا يافتن نابينا با توسل به پيامبر(ص) وجود ندارد. به همين دليل به كسانى كه توسل را باور دارند، ريشخند مى‌زند. ابن تيميه مى‌گويد با دعاى پيامبر(ص) بود كه او بينا شد و اين نشانه‌اى از نشانه‌هاى پيامبر(ص) است. اگر افراد نابيناى ديگرى رسول خدا را واسطه قرار مى‌دادند و پيامبر(ص) نيز برايشان دعا نمى‌كرد، اين توسل براى‌شان سودى نداشت و بينا نمى‌شدند. 2
جاى بسى شگفتى است! مگر اجابت شدن دعا، بسته به اين است كه پيامبر(ص) دعا كند؟! همه امور به دست خداست و دعايى كه خدا نخواهد آن را اجابت كند، سودى ندارد. رسول خدا(ص) به مدت يك ماه، قبيله‌هاى رعل و ذكوان را در نماز خود نفرين مى‌كرد.
آن‌گاه اين آيه نازل شد: لَيْسَ لَكَ مِنَ الْأَمْرِ شَيْءٌ؛ «هيچ يك از اين كارها در اختيار تو نيست». (آل‌عمران: 128) 3 يعنى همه امور به دست خداوند