21
آسمان
آسمان، سقفى است كه سراسر جهان را پوشانده و به ظاهر، بى‌ستون است. از سوى ديگر، در اين آسمان، ستاره‌هاى بى‌شمارى است كه بسيارى از آنها هزاران بار بزرگ‌تر از زمين هستند؛ چگونه اين سقف بى‌ستون آنها را حفظ مى‌كند و بر زمين فرو نمى‌ريزند؟
پاسخ اين پرسش را مى‌توان از اين كريمه قرآنى دريافت:
وَ جَعَلْنَا السَّمٰاءَ سَقْفاً مَحْفُوظاً «ما آسمان را سقف محفوظى قرار داديم». (انبياء: 32)
اين سقف محفوظ، همان جو زمين است. اين قشر هوا چندان محكم و مقاوم است كه اگر نبود، زمين پيوسته در معرض سنگ‌هاى آسمانى قرار مى‌گرفت و زندگى جانداران به خطر مى‌افتاد. ولى اين لايه هوا، سنگ‌ها را پيش از رسيدن به زمين مى‌سوزاند و متلاشى مى‌سازد. بى‌گمان، ماده از ساختن آسمانى چنين دقيق عاجز است؛ زيرا خود نيازمند آفريننده است. نظريه تصادف را نيز نمى‌توان پذيرفت؛ زيرا تصادف امرى ناگهانى است كه جاودانگى و استمرار ندارد. از اين رو، نمى‌توان اين حساب دقيق را اتفاقى دانست. در حقيقت، خلقت آسمان نشان از قدرت و دانشى بى‌انتها و حكمتى عظيم دارد.