14شدن با فرشتگان، همصدايى با نيازمندان و همدعايى با دعاگويان است، يك حضور روحانى، ويك پرواز معنوى، بال گشودن تا حريم قدس، گويى از اين جا راه آسمان نزديك‌تر است و رسيدن به عرش ساده‌تر، اين جا سوخته دلان مى‌آيند تا شفاعتى نزد خالق يابند، اين جا بى‌كسان مى‌آيند تا با «كس بى‌كسان» انس گيرند. پاكان مى‌آيند تا صفا افزون كنند و آلودگان مى‌آيند تا زنگار از دل بشويند، گناهكاران مى‌آيند تا توبه كنند و توبه كنندگان مى‌آيند تا عهد خويش تقويت كنند.
حضور پيدا كردن در مقابل امام معصوم يا مرقد مطهر او فيضى است كه مرحله‌اى از زيارت با آن تحقق مى‌يابد، اما در هر زيارتى اين گونه است كه بعد از ديدار ظاهرى و تعارف متداول به گفت‌وگو با مزور و معشوق مى‌نشينند تا ديدار را طولانى‌تر و لذت وصال را بيشتر كنند.
كليم حق تعالى در آن وادى مقدس، به سوى آتشى رفت تا شعله‌اى برگيرد، ناگهان صداى محبوب خود را شنيد كه با وى سخن مى‌گويد. در آن ميان از او پرسيد: «وَمَا تِلْكَ بِيَمِينِكَ يَٰمُوسَىٰ»؛ 1 اى موسى! آن چيست كه در دست توست؟ «قَالَ هِىَ عَصَاىَ أَتَوَكَّؤُاْ عَلَيْهَا وَأَهُشُّ بِهَا عَلَىٰ غَنَمِى وَ لِىَ فِيهَا مََارِبُ أُخْرَىٰ»؛ 2 موسى عليه السلام در جواب گفت:
اين، عصاى من است كه بر آن تكيه مى‌كنم، براى گوسپندانم از درخت برگ مى‌ريزم و منفعت‌هاى ديگرى نيز براى من دارد. برخى از مفسران گفته‌اند: با آن كه حضرت موسى عليه السلام مى‌توانست به يك جملۀ «هِىَ عَصَاىَ» اكتفا كند، بقيۀ جملات را براى طولانى‌تر كردن مناجات و مذاكرۀ با خدا بر زبان آورد. 3
بهترين عامل براى اطالۀ گفت‌وگو، اظهار عشق و ارادت به معشوق و ذكر كمالات و نيكويى‌هاى اوست. امام صادق عليه السلام به يكى از اصحاب خود، به نام هشام بن سالم فرمود: «إذا أحببت رجلاً فأخبره بذلك فإنّه أثبت للمودّة بينكما»؛ 4 اگر به كسى علاقه مند