9ظاهر شد كه هرگز نبود، و هيچ دفتر تاريخ و كتب سير متقدّمان و متأخّران از آن خبر نداد، و عدل و سخاى او متعجّب‌گاه نوشيروان و حاتم شد.
و در اين شهادت، در مشهد حاضران ايران و مستمعان توران خجالت ندارم؛ و اين قضيه به أسرها و اين هديه به أوفرها از بركت قسم دويّم است كه آن دولت دينى است، و آن بحمداللّه و حُسن توفيقه و هدايته احتظاظ است به حظّ اوفى و تمسّك است بالعروة الوثقى و محبّت آل عبا از خاندان مصطفى و مرتضى - عليهم الصّلاة و السّلام - كه مصافات با ايشان و موالات تابعان ايشان و تقويت محبّان و مواليان ايشان موجب سعادت دو جهانى است و ثواب جاودانى، و استخلاص از دَركِ الاسفَلِ من النّار و مباعدت مقارنت شياطين و اشرار كفّار، شعر:
فَلَيْسَ بِتَزْويق اللِّسانِ وَ صَوْغهِ
وَلكِنَّهُ قَدْ خالَطَ اللَّحْم‌وَ الدَّما
[الاغانى: 227/1، شعر عمر بن ابى ربيعه]
مَنْ يَهْدِ اللّٰهُ فَهُوَ الْمُهْتَدِ وَ مَنْ يُضْلِلْ فَلَنْ تَجِدَ لَهُ وَلِيًّا مُرْشِداً
(كهف:17) تا لاجرم از صوار [: ظرف مسك] اين حوار ارج [: بوى خوش و دميدن آن)، يعنى نفح حق ساطع شد و به آسمان رسيد، و از تباشير صبح يقين او نور صدق لامع آمد و فوح آن در جهان فاش شد، و مؤسّس عوائد فوائد و مؤكّد قواعد فواضل و مُشيّد و مُرصّص اركان وظايف سادات و علما و محتاجان برآمد.
و به حقيقت اين نوع از عطيّت حضرت الوهيّت، تاجى است او را بر ابناء الزّمان و مفخر و مدخرى و دلالى بر سلاطين و اكابر ايّام، و جُنّتى بر حوادث زمان، و امان ذُنوب است، و بشارت امتلاى ذَنوب
يَوْمَ لاٰ يَنْفَعُ مٰالٌ وَ لاٰ بَنُونَ إِلاّٰ مَنْ أَتَى اللّٰهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ
(شعراء:89) و غايت نعمت سبحانى و منّت يزدانى در حقّ و شأن او آن است كه با حداثت سنّ و قلّت ايّام و اعوام، دائماً مستخبر احوال علماى متديّنه و فضلاى زمانه و مستثمر انفاس اقتباس ائمّه مطهّره متبحّره باشد و مُحبّ صلحا و مستمدّ ومستعين همّت اتقيا؛ و اين باب، سبب