15 مسلمانان را داشتند، او را به اجبار با خود همراه كردند. وى قبل از حركت، شروع به سرودن اشعارى نمود و گفت:

يا رَبِّ إمّا يَغْزُوُنَّ بِطالبٍ

پروردگارا! اگر طالب بجگند در ميان سپاهى از اين سپاهيان، در برابر آن سپاه چيرۀ جنگجوى، چنان كن كه جامه‌اش را ببرند ولى او جامۀ كس نبرد و مغلوب گردد ولى او بر كسى غالب نشود.

اين حركت باعث شد كه گروهى به وى اعتراض كرده و بگويند: «تو در دل، با محمد و ياران او هستى. اين گفت‌وگو باعث شد كه طالب به مكّه بازگردد و به همراه ايشان نرود».

علاوه بر اين، نعمان بن محمد تميمى (م363ه.ق)، اشعارى را كه وى در مدح و ستايش پيامبر(ص) سروده را آورده كه از جمله آن، اين ابيات است:

وَ قَد حَلَ‌َّ مَجدُ بَنى‌هاشِمٍ فَكانَ النعامَةِ وَالزَّهرَة