1) . از جمله «مصباح الظلام» كه مصنف آن را در پايان اين رساله نام برده است. همچنين كتاب «شواهد الحق في الاستغاثة بسيد الخلق» اثر علامه شيخ يوسف نبهانى. شيخ يوسف دجوى در اين باره مى‌گويد: جواز توسل و نيكويى اين عمل براى هر دين‌دارى آشكار است. گويا كه روى آوردن به درگاه خدا با توسل جستن به پيامبران، اوليا و مقربان درگاهش امرى فطرى است كه در نهاد انسان قرار گرفته است. به همين دليل پيروان پيامبران در هر زمانى به آن پيامبر توسل مى‌كردند. در روز قيامت نيز مردم به سوى انبيا مى‌روند تا به دليل منزلتى كه دارند، برايشان شفاعت كنند؛ هرچند خداوند از رگ گردن نيز به انسان‌ها نزديك‌تر است. توسل به پيامبر(ص) پيش و پس از وجود آن حضرت در دنيا و نيز پس از مرگ ايشان، در برزخ و به هنگام محشور شدن در عرصه قيامت، امرى ثابت شده است. شيخ يوسف دجوى در ادامه، ادله اثبات‌كننده اين موضوع را به تفصيل ارائه مى‌دهد. (ر.ك: مقالات و فتاوى، ج1، ص152)

2) . ابن‌مفلح در ج1، ص595 كتاب «الفروع» مى‌گويد: توسل به انسان صالح جايز است. گفته مى‌شود توسل مستحب است. احمد بن حنبل در مناسك (كه درباره مروزى نوشته) مى‌گويد: در دعا به پيامبر(ص) توسل صورت مى‌گيرد. در «المستوعب» و كتاب‌هاى ديگر، توسل به پيامبر(ص) را به‌طور قاطع پذيرفته است. در «كشف القناع» مى‌گويد عمر بن خطاب براى طلب باران به عباس بن عبدالمطلب متوسل شد. معاويه نيز يك بار به يزيد بن اسود و بار ديگر به ضحاك متوسل شد (بر اساس گفته موفق و شارح). سامرى و صاحب «التخليص» مى‌گويند توسل جستن به علما، پرهيزكاران و بزرگان براى طلب باران اشكال ندارد. صاحب «المذهب» مى‌گويد: جايز است انسان به فردى صالح متوسل شود. گفته مى‌شود اين كار مستحب است. بسيار شگفت‌آور است كه برخى با پيروى از هواى نفس و براى دنياطلبى توسل را نمى‌پذيرند. شيخ حامد الفقى در تعليق عبارت نقل شده از «كشف القناع» مى‌گويد: «منظور امام احمد توسل به اعمال شايسته‌اى است كه فرد صالح انجام داده و توسل به پيروى او از رسول خداست؛ نه اعمالى كه انسان‌هاى بدعت‌گذار و غرق در درياى غفلت انجام مى‌دهند.» (ر.ك: براءة الحنيفيين، ج1، ص28). آيا شيخ حامد الفقى از غيب آگاه است و مى‌داند كه در دل امام احمد چه گذشته؟ يا آنكه از روى حدس و گمان سخن گفته است؟ شيخ مالكى مى‌گويد: در برخى جاها ابن‌تيميه جواز توسل به پيامبر(ص) را اثبات كرده است. وى ميان حيات و مرگ و حضور يا عدم حضور رسول خدا براى توسل تفاوت نگذاشته است. در «الفتاوى الكبرى» (ج1، ص105) از امام احمد و عزالدين بن عبدالسلام جواز توسل به پيامبر(ص) نقل شده است. در جاى ديگر مى‌گويد به همين دليل امام احمد بن حنبل در مناسك خود كه براى همنشين خود ابوبكر مروزى نوشته، توسل به پيامبر(ص) را جايز دانسته است. اما ديگر دانشمندان گفته‌اند آنچه در روايات آمده، سوگند دادن خداوند به پيامبر است. هرچند سوگند دادن خدا به بنده‌اش جايز نيست؛ اما به نقلى امام احمد اين كار را جايز دانسته است. به همين دليل، معتقد به جواز توسل به پيامبر(ص) شده است (ج1، ص140). اما در پاسخ به اين سخن مى‌گوييم: در آينده رواياتى مى‌آوريم كه روشن مى‌شود ميان اين دو سخن كه «خدايا به رسولت از تو مى‌خواهم» با «خدايا تو را به رسولت سوگند مى‌دهم و از تو مى‌خواهم» تفاوت بسيارى وجود دارد.

3) . السيف الصقيل، ص158.

4) . امام على بن محمد الرازى فخر الدين (543-606ه.ق) مفسر و متكلم، فقيهى اصولى، حكيم، اديب و شاعرى است كه پيروان فرقه مجسمه به او ناسزا مى‌گفتند و آزارش مى‌دادند؛ به طورى كه گفته مى‌شود او را مسموم كردند. وى در هرات وفات يافت. (ر.ك: معجم المؤلفين، كحاله، ج11، ص79 و طبقات الشافعيه، سبكى، ج5، ص35 و وفيات الاعيان، ج1، ص600 و ايضاح المكنون، ج6، ص107.)

5) . سعدالدين مسعود تفتازانى، دانشمند مسلمان كه در علوم صرف، نحو، منطق، معانى و بيان، فقه و اصول دين و اصول فقه و... صاحب‌نظر بود. ر.ك: الدرر الكامنة في أعيان المائة الثامنة، سخاوى، ج4، ص350؛ مفتاح السعاده، طاش كبرى‌زاده، ج1، ص 165؛ ايضاح المكنون، ج6، ص429. ولادت او به سال 722 و وفات ايشان 792ه.ق گزارش شده است.