1) . اين روايت را ابن‌ابى‌شيبه با سند صحيح (به گفته صاحب فتح البارى) از ابوصالح سمان از مالك‌الدار (خزانه‌دار عمر) نقل مى‌كند. متن كامل روايت اين است كه مالك‌الدار نقل مى‌كند: در زمان عمر خشكسالى شد. مردى نزد قبر پيامبر(ص) آمد و گفت: اى رسول خدا! براى امت خود نزد خداوند طلب باران كن. اين امت هلاك شدند. رسول خدا(ص) به خواب او آمد و فرمود: «پيش عمر برو و به او بگو كه باران خواهد آمد و سيراب مى‌شويد. به او بگو: به سراغ آن فرد خردمند برو. وقتى او آنچه را در خواب ديده بود، براى عمر تعريف كرد، عمر گريست و گفت: خدايا! از من كارى خواسته اند كه از انجام آن ناتوان شده‌ام!. (فتح البارى، ج2، ص495)

2) . بى‌ترديد اين عمل بلال بن حارث در توسل به پيامبر(ص) بدعتى شرك آميز نبود؛ زيرا عمر وقتى از اين موضوع آگاه شد، نه تنها با آن مخالفت نكرد، بلكه گريست و گفت: «خدايا! از من كارى خواسته‌اند كه از آن ناتوان شده‌ام». از سوى ديگر مى‌دانيم كه عمر در عمل به حق تا چه اندازه سخت‌گير بود.

3) . فتح البارى، ج2، ص495.

4) . طبرانى و بيهقى از ابو امامة بن سهل بن حنيف روايت مى‌كنند كه مردى مدام براى حاجتى نزد عثمان بن عفان مى‌آمد؛ اما عثمان به وى توجه نمى‌كرد و فراموش مى‌كرد و خواسته‌اش را برآورده نمى‌كرد. اين مرد عثمان بن حنيف را ديد و به او شكوه كرد. عثمان بن حنيف گفت: ظرف ابى‌را بياور و وضو بساز. سپس به مسجد برو و دو ركعت نماز بگزار. آن‌گاه بگو: «اَللّهُمَّ إنِّى أسألُكَ وَأتَوَجَّهُ إلَيكَ بِنَبِينا مُحَمَّدٍ نَبِى الرَّحمَةِ، يا مُحَمَّد إنِّى أتَوَجَّهُ بِكَ‌ِ إلى رَبِّى فيقضى حاجَتى» آن‌گاه حاجت خود را بگو. آن مرد نيز همين كار را كرد. سپس نزد عثمان بن عفان آمد و دربان، او را نزد عثمان بن عفان برد و او را كنار خود نشاند. سپس عثمان از او پرسيد چه حاجتى دارى؟ او نيز خواسته‌اش را گفت و عثمان برايش برآورده كرد. پس از آنكه از نزد عثمان خارج شد، ابن‌حنيف را ديد و به او گفت: خداوند بهترين پاداش را به تو بدهد. تا قبل از سفارش تو، عثمان به حاجت من توجهى نمى‌كرد. عثمان بن حنيف به او گفت: به خدا سوگند اين را خودم نگفته‌ام. من در محضر رسول خدا بودم كه مردى نابينا آمد و از اين مشكل اظهار ناراحتى كرد (و ادامه حديث طبق آنچه قبلاً نقل شد).

5) . محدث و حافظ [روايات]، فقيه برجسته، پارسا و پرهيزكار محمد عابد بن شيخ احمد بن شيخ‌الاسلام محمد مراد بن يعقوب انصارى خزرجى سندى (زادگاه او سند هندوستان است). وى حنفي مذهب و پيرو طريقت نقشبنديه و از نوادگان ابويعقوب انصارى است. از تأليفات ايشان «المواهب اللطيفة من مسند ابى‌حنيفه» است كه در آن فقط روايات موسى بن زكريا حصكفي را نقل و بر اساس ابواب فقه چينش كرده است. وى در اين اثر شواهد فراوانى براى احاديث آورده و منبع هر روايت را نيز بيان كرده است. «رسالة في جواز الاستغاثة والتوسل وصدور الخوارق من الاولياء المقبورين» اثر ديگر ايشان است. وى برخلاف ديگران كه فقط نقل قول‌هاى علماى متأخر را در كرامت اولياى الهى را بيان مى‌كنند، (امرى كه مخالفان براى آن ارزشى قائل نيستند) اقدام به بيان مستندات تاريخى كرده است. اين رساله از بهترين نوشته‌ها در اين‌باره است. شيخ محمد عابد سندى در روز دوشنبه هجدهم ربيع الاول سال 1257ه.ق وفات يافت و در بقيع، روبه‌روى قبر عثمان دفن شد. (اقتباس از فهرس الفهارس ومعجم المعاجم والشيخات والمسلسلات، اثر ابن‌عبدالكبير كتانى، ج2، صص720-722.)