82اشراف داشت. اما ايوان‌هاى سه جهت ديگر، همگى رو به حياط خان دوم داشتند.
پشت ديوارهاى خان، رواق‌هايى از آجر، به شكل گنبد بود كه با مهارتى خاص ساخته بودند و از ظرافت و ذوق بالاى هنرى سازندۀ آن‌ها حكايت مى‌كرد. اين‌ها براى محافظت مسافران از باد و باران و گرما و سرما بود. طبيعى است چنين سازه‌هايى، در فصل تابستان محلى است خنك و سايه سار براى رهگذران و مسافران.
هريك از اين رواق‌ها به سلسه‌اى از گنبدها و قبه‌ها منتهى مى‌شد و هر كدام از آن گنبدها بر طاق‌هايى بود كه دو ورودى داشت.
نكتۀ ديگر اين كه ميان هر يك از ايوان‌هاى مشرف بر حياط خان، ديوارى ضخيم به عرض يك متر فاصله بود كه اين ضخامت در بالا افزايش مى‌يافت و با ديوار ديگر به هم متصل مى‌شد؛ به خاطر قوسى بودن بالاى ايوان‌ها. روى هر ديوار گيره‌اى چوبى بود كه به ظاهر مشعل‌ها را روى آن قرار مى‌دادند.
از آنجا كه چيز زيادى از وجود خارجى ايوان‌هاى محيط حياط خان، باقى نمانده، نتوانستيم تعداد آن‌ها را بشماريم، اما شايد بتوان حدس زد كه در هر سو، نُه ايوان وجود داشته، با يك ايوان بزرگ و متمايز در وسط، به عرض 7/4م.
سطح اين ايوان بزرگ به شكل نيم دايره و غير مسقف بود. ايوان‌هاى معمولى، عرضى به اندازۀ 3 متر داشتند وسطحشان مستطيل بود. در حياط خان، دو سكوى بزرگ، به عرض 10 متر و به طول 25 متر، در مقابل هم چشم بيننده را به خود جلب مى‌كرد. ارتفاع اين دو سكو از زمين يك متر وسطحشان با آجر مربع شكل مفروش بود. در ظاهر براى برگزارى نماز از آن‌ها استفاده مى‌شده است. پشته‌هاى خاك و آجر در سمت قبله، نشان از وجود محراب در آن مكان مى‌داد. در فاصلۀ ميان اين دو سكو، چاهى، با دهنۀ دايره شكل ديده مى‌شد كه تا عمق مشخصى با آجرهاى مخصوصى، به شكل هندسى و فنى آجرچين شده بود. براى رسيدن به عمق چاه از دوازده پله كه با آجر بر ديوارۀ چاه ساخته شده، استفاده مى‌كردند.
اكنون كه توصيف خان مصلى به پايان مى‌رسد، از گفتن مطلبى ناگزيريم و آن اين كه: اين منزلگاه‌ها، مانند خان مصلى، از همان نخست، براى امام حسين (ع) وقف بوده، از اين رو برداشتن خاك و سنگ آن به هيچ روى جايز نيست.
نقل است كه بعضى از عرب‌ها، آنگاه كه از خاك و سنگ و آجر اين خان‌ها براى ساختن خانه