56در اين راه مانع و اشكال شرعى ندارد. در ادامه آقاى حكيم به صلح امام حسن (ع) استناد كردند و امام خمينى نيز به قيام امام حسين (ع) و هر كدام از مبانى خود دفاع نمودند و بالاخره اين جلسه به پايان رسيد و اين دو مرجع از هم خداحافظى كردند. 1
اقامۀ نماز جماعت
از روز ورود امام (قدس سره) به نجف، حاج شيخ نصرالله خلخالى از حضرت امام در خواست كرد تا نماز جماعت مغرب و عشا را در مسجد آيت الله بروجردى اقامه كنند. اين پيشنهاد پس از اصرار و در خواست‌هاى مكرر مورد قبول معظم له واقع شد. اين مدرسه را آقاى خلخالى به دستور آيت الله بروجردى تأسيس كرده بود و توليت آن را خود بر عهده داشت؛ مدرسه‌اى بود در سه طبقه، نوساز و نزديك حرم اميرمؤمنان (ع) . وقتى نماز جماعت به امامت آيت الله خمينى در اين مدرسه آغاز شد، اغلب اساتيد، فضلا و طلاب انقلابى و پرشور درآن حاضر مى‌شدند و به امام اقتدا ميكردند و اين نماز جماعت از حيث كميت و كيفيت، از نمازهاى منحصر به فرد در شهر نجف به شمار مى‌آمد. 2
در بعضى مواقع امام نماز ظهر و عصر را هم در اين مدرسه اقامه مى‌كرد: آيت الله شيخ محمد حسن قديرى كه از نزديك شاهد ماجرا بود نقل مى‌كند:
«ماه مبارك رمضان در فصل گرماى نجف اشرف، ايشان (امام خمينى) براى نماز جماعت ظهر و عصر با زبان روزه به مدرسۀ مرحوم آيت الله بروجردى تشريف مى‌آورند و هر روز، ابتدا هشت ركعت نافلۀ ظهر را مى‌خواندند و بعد نماز ظهر را با اذان و اقامه به طورى نسبتاً طولانى اقامه مى‌كردند و بعد از تعقيب، هشت ركعت نافلۀ عصر را مى‌خواندند. بعد نماز عصر را با اذان و اقامه مانند ظهر مى‌خواندند و بعد از خواندن تعقيب تشريف مى‌بردند. اين كار در آن سن و سال و با آن هواى گرم و درحال روزه، كار آسانى نبود. اين وضعيت مربوط به روزهاى غير از جمعه بود. روزهاى جمعه نافله‌ها را در منزل مى‌خواندند و در مدرسه بدون نافله، دو نماز را جمع مى‌كردند و اجازۀ اذان براى نماز عصر نمى‌دادند.» 3