22معروف و نهى از منكر كرديد و با ملحدان جهاد نموديد و خدا را پرستيديد تا آنكه يقين شما را فرا گرفت.
سوگند به خدايى كه محمد را به حق فرستاد! ما در راهى كه شما رفتيد شريك شماييم.
عطيه گويد: به جابر گفتم: چگونه با آنان شريكيم كه نه دشتى پيموديم و نه از بلندى و كوه فرا رفتيم و نه شمشير زديم. در حالى كه اينان سر از پيكرشان جدا شد، فرزندانشان يتيم گشتند. همسرانشان بيوه شدند؟ !
گفت: اى عطيه! از حبيبم پيامبرخدا (ص) شنيدم كه مى‌فرمود: هركس گروهى را دوست بدارد با آنان محشور مى‌شود و هر كس كار عده‌اى را دوست بدارد در عمل آنان شريك است. سوگند به آنكه محمد را به حق به پيامبرى فرستاد، نيت من و نيت يارانم همان است كه حسين (ع) و اصحابش داشتند. مرا به طرف خانه‌هاى كوفيان ببريد. چون مقدارى راه رفتيم، به من گفت: عطيه! آيا به تو وصيتى بكنم؟ فكر نمى‌كنم پس از اين سفر ديگر تو را ببينم. دوستدار آل محمد (عليهم السلام) را دوست بدار، تا وقتى كه در دوستى باقياند. دشمن آل محمد را نيز تا وقتى دشمناند دشمن بدار، هرچند اهل نماز و روزۀ بسيار باشند! با دوستدار آل محمد (عليهم السلام) مدارا پيشه كن؛ آنان هر چند به خاطر گناهان بسيار بلغزند، گام ديگرشان با محبت اين خاندان ثابت مى‌ماند. دوستدار آل محمد (عليهم السلام) به بهشت بر مى‌گردند و دشمنانشان به دوزخ!» 1
رفتار جابر و شيوه و معرفت او در زيارت و اهتمامش به اهل بيت پاك پيامبر، كه در روايت بالاآمد، براى ما الگو و آموزنده است. پس لازم است آن را در زندگى خود سرمشق قرار دهيم و پيروى كنيم.
در كوتاه كلام بايد گفت: زيارت در آموزه‌هاى اسلامى و فرهنگ شيعى، از جايگاه ارجمندى برخوردار است. از زيارت خانۀ خدا گرفته تا زيارت مرقد نورانى پيامبر اعظم (ص) و امامان معصوم (عليهم السلام) تا امامزادگان و صالحان و در نهايت زيارت عموم به خاك سپردگان از مسلمانان.
بخش گسترده‌اى از ميراث دينى و اسلامى ما برخاسته از محور زيارت است. روايت‌هاى فراوانيكه از اهميت، آداب، پاداش و دستاوردهاى زيارت سخن گفته‌اند تا زيارت نامه‌هاى بسيار برجاى مانده و نوشته‌هاى عالمان بزرگ اسلامى و شيعى، همه حكايت از اين موضوع دارند.