28باشد؟ مگر مى‌شود كسى خدا را ياد كند و خداوند به ياد وى نباشد؟ مگر نه اين است كه در قرآن فرموده است:
...فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ... ؛ 1 «مرا ياد كنيد، تا من هم به ياد شما باشم.»
وقتى مَزُور، در خاطر زائر باشد، زائر هم در خاطر مَزُور است. وقتى به پيامبر و امام معصوم و امام زادگان سلام مى‌دهيم، آنان توجه دارند و جواب سلام ما را مى‌دهند. در زيارتنامه‌ها، در موارد متعدّدى چنين تعابيرى وجود دارد كه خطاب به مَزُور گفته مى‌شود:
«أَشْهَدُ أَنَّكَ تَسْمَعُ كَلامِي وَ تَشْهَدُ مَقَامِي».
«شهادت مى‌دهم كه تو سخن و كلام مرا مى‌شنوى و شاهد اين مقام و موقعيت زيارتِ من هستى.»
در اين خصوص از پيامبر خدا صلى الله عليه و آله نقل شده كه فرمود:
«إِنَّ لِلَّهِ مَلاٰئِكَةً سَيَّاحِينَ فِي الْأَرْضِ يُبَلِّغُونِّي عَنْ أُمَّتِيَ السَّلاٰمَ». 2«خدا را فرشتگانى است كه در زمين مى‌گردند و سلام‌ها و درودهاى امّتم را بر من مى‌رسانند.»
و در روايت ديگر فرموده است:
«مَنْ سَلَّمَ عَلَيَّ فِي شَيْءٍ مِنَ‌الْأَرْضِ أُبْلِغْتُهُ وَ مَنْ سَلَّمَ عَلَيَّ عِنْدَالْقَبْرِ سَمِعْتُهُ». 3«هر كه بر من سلام دهد، از هر سرزمينى كه باشد، به من رسانده مى‌شود و اگر در كنار قبرم سلام بدهد، نيز مى‌شنوم.»